| | | | | | |
|
گفت امیر المومنین با آن جوان |
|
که به هنگام نبرد ای پهلوان |
|
|
چون خدو انداختی در روی من |
|
نفس جنبید و تبه شد خوی من |
|
|
نیم بهر حق شد و نیمی هوا |
|
شرکت اندر کار حق نبود روا |
|
|
تو نگاریدهی کف مولیستی |
|
آن حقی کردهی من نیستی |
|
|
نقش حق را هم به امر حق شکن |
|
بر زجاجهی دوست سنگ دوست زن |
|
|
گبر این بشنید و نوری شد پدید |
|
در دل او تا که زناری برید |
|
|
گفت من تخم جفا میکاشتم |
|
من ترا نوعی دگر پنداشتم |
|
|
تو ترازوی احدخو بودهای |
|
بل زبانهی هر ترازو بودهای |
|
|
تو تبار و اصل و خویشم بودهای |
|
تو فروغ شمع کیشم بودهای |
|
|
من غلام آن چراغ چشمجو |
|
که چراغت روشنی پذرفت ازو |
|
|
من غلام موج آن دریای نور |
|
که چنین گوهر بر آرد در ظهور |
|
|
عرضه کن بر من شهادت را که من |
|
مر ترا دیدم سرافراز زمن |
|
|
قرب پنجه کس ز خویش و قوم او |
|
عاشقانه سوی دین کردند رو |
|
|
او به تیغ حلم چندین حلق را |
|
وا خرید از تیغ و چندین خلق را |
|
|
تیغ حلم از تیغ آهن تیزتر |
|
بل ز صد لشکر ظفر انگیزتر |
|
|
ای دریغا لقمهای دو خورده شد |
|
جوشش فکرت از آن افسرده شد |
|