اثلب
( aslab ) و ( eslab ) ا. ع. خاك.
و سنگ. و سنگ‌ريزه‌ها يق بقية الاثلب.
اثلة
( aslat ) ا. ع. واحد اثل يعنى يك درخت شورۀ گز. ج. اثلاث. و ساز و سامان.
و اصل و بيخ و بنياد. و حسب و نسب. و آبرو و حرمت و عزت و افتخار و نيك‌نامى و سر افرازى. و دولت و مال و سرمايه. و ذخيره و تداركى كه بجد و جهد حاصل شده باشد.
ج: اثال. و قولهم هو ينحت فى اثلتنا:
او مى‌رندد در بيخ ما و طعن مى‌كند در حسب و نسب ما.
اثلة
( aslat ) و ( asalat ) ا ج. ع. متاع خانه.
اثلغى
( aslaqiy ) ا. ع. نره.
اثلق
( aslaq ) ا. ع. - مأخوذ از بربرى - تخم دل آشوب و تخم پنجنگشت.
اثلم
( aslam ) ا و ص. ع. كنارۀ وادى رخنه دار شده و شكسته شده. و دم شمشير ريخته و دندانه‌دار شده. و باصطلاح عروض اثرم.
مر اثرم.
اثم
( asm ) م. ع. اثم اثما و اثاما.
مر. اثام.
اثم
( esm ) ا. ع. گناه. و مى. و قمار.
و كارى كه كردن آن ناروا باشد.
اثم
( esm ) م. ع. اثم اثما و مأثما (از باب سمع): كناره كرد.
اثم
( asem ) ص. ع. گناه‌كار و بزه‌كار.
اثماد
( esmād ) م. ع. اثمده اثمادا:
مثمود ساخت او را.
اثماد
( essemād ) م. ع. فرود آمدن بر ثمد.
اثمار
( asmār ) ع. ج ثمر ( samar ).
اثمار
( esmār ) م. ع. مسكه برآوردن شير. و اثمر الشجر: ميوه آورد آن درخت.
و اثمر الزبد: گرد آمد مسكه. و اثمر الرجل: بسيار مال شد آن مرد.
اثمال
( esmāl ) م. ع. باقى گذاشتن چيزى.
و بسيار سر شير بستن شير.
اثمان
( asmān ) ع. ج ثمين ( samin ) و ثمن ( saman ) و ( somon ).
اثمان
( esmān ) م. ع. اثمن الرجل اثمانا: خداوند شتران ثمن گرديد آن مرد.
و اثمن القوم: هشت عدد گرديدند آن گروه و اثمنه سلعته: قيمت كرد متاع او را.
و داد وى را بهاى آن. و كذلك اثمن له سلعته.
اثمد
( asmad ) ا خ. ع. نام موضعى.
اثمد
( esmed ) و ( osmod ) ع. سنگ سرمه كه قسمى از سولفور انتيمون است و آن را سنگ انتيمون نيز گويند.
اثمن
( asman ) ص. ع. گرانبهاتر و باقيمت‌تر.
اثمن
( asmon ) و
اثمنة
( asmenat ) ع. ج ثمن ( saman ).
اثميداد
( esmidād ) م. ع. اثماد اثميدادا: فربه گرديد.
اثن
( osn ) ع. ج اثنة ( osnat ).
اثن
( oson ) ا. ع. بت و صنم و وثن و قوله تعالى: ان يدعون الا اثنا اى وثنا (در بعضى قرائتها).
اثنا
( asnā ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - ميان و بين و در ميان و ما بين.
و هنگام. و در اين اثنا: در اين بين و در اين هنگام.
اثناء
( asnā' ) ع. ج ثنى ( seni ) و ( senā ).
اثناء
( esnā' ) م. ع. دوم شدن مر ديگرى را يق هذا واحد فاثنه اى كن ثانيه. و اثنى البعير: در سال ششم درآمد آن شتر. و اثنى عليه: ثنا گفت بر وى.
اثناه
( essenāh ) م. ع. دو تاه گرديدن.
و خراميدن. و بازگرديدن.
اثناعشر
( esnā-acar ) ا. ع. عدد دوازده.
و نيز رودۀ اول از روده‌هاى انسانى كه متصل و پيوسته بمعده است.
اثناعشرى
( esnā-acari ) ا خ. پ - مأخوذ از تازى - آن طايفۀ از شيعه كه بدوازده امام معتقدند - و مصنف اين كتاب اميد دارد كه خاك پاى اين طايفۀ ناجيه محسوب گردد.
اثنان
( esnān ) م. ع. اثن الهرم اثنانا:
كهنه گرديد.
اثنان
( esnāne ) ا. بصيغۀ تثنيه. ع. دو مرد.
و روز دوشنبه. ج اثناء و اثانين. و اثنان اثنان م ف.: دوتا بدوتا.
اثنة
( osnat ) ا. ع. درختان موز انبوه و بهم پيچيده. ج اثن.
اثنتان
( esnatāne ) ا. به صيغۀ تثنيه. ع.
دو زن.
اثنوى
( esnaviy ) ص. ع. آنكه بروز دوشنبۀ پيوسته روزه دارد.
اثنى
( esniy ) ص. ع. منسوب به اثنان و اثنا عشر.
اثنية
( esniyat ) ع. ج ثناء.
اثنى عشرية
( esnā-acariyat ) ج ا خ. ع.
اثنا عشريها يعنى آن طايفۀ از شيعه كه بدوازده امام معتقدند.
اثنين
( esnayne ) ا. ع. بصيغۀ تثنيه دو.
و اثنين اثنين م ف: دو به دو. و يوم الاثنين ا: روز دوشنبه - در شعر يوم اثنين بدون الف و لام هم مى‌گويند.
اثنيناء
( esninā' ) م. ع. دو تاه شدن. و باز گرديدن.
اثو
( asv ) م. ع. اثوت به و عليه اثوا و اثاوة. مر. اثاوة.
اثواء
( esvā' ) م. ع. اثوى بالمكان اثواء: دير ماند در آنجاى. و فرود آمد. و اثويته:
ملازم اقامت او گردانيدم. و مهمانى كردم او را.
