اجاءة
( ejāat ) م. ع. اجاته اجاءة:
آوردم او را. و اجاته اليه: مضطر گردانيدم او را بسوى وى قوله تعالى فَأَجٰاءَهَا اَلْمَخٰاضُ إِلىٰ جِذْعِ اَلنَّخْلَةِ. و اجاء النعل:
پيوند كرد آن كفش را. و يا بدوال دوخت آن را. المثل: شر ما يجيئك الى فحة عرقوب المعنى: ما الجاك اليها الا شراى فقر و فاقة لان العرقوب لافح له و انما يحوج اليه من لا يقدر على شيئى: دربارۀ كسى گويند كه كار او بنهايت اضطرار رسيده باشد.
اجاب
( ejāb ) ا. ع. پاسخ و جواب.
اجابة
( ejābat ) ا. ع. پاسخ و جواب.
اجابة
( ejābat ) م. ع. اجابه و اجاب عن سؤاله اجابة: پاسخ داد او را. و اجاب الله دعائه: قبول كرد خدا دعاى او را.
اجابت
( ejābat ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - پذيرفتارى و قبول. و دفع براز.
اجاث
( ejās ) م. ع. اجاثه الحمل اجاثا: گرانبار كرد او را.
اجاج
( ejāj ) ع. ج اجة ( ajjat ).
اجاج
( ojāj ) ص. ع. ماء اجاج: آب شور و تلخ.
اجاج
( ajjāj ) ا. ع. سوختگى و احتراق.
و آفتاب.
اجاجرة
( ajājerat ) و
اجاجير
( ajājir ) ع. ج اجّار.
اجاجين
( ajājin ) ج. ع. اجّانة.
اجاح
( ajāh ) و ( ejāh ) و ( ojāh ) ا. ع.
پرده.
اجاد
( ejād ) ا. ع. هر چيز كه شبيه به طاق خرد بود.
اجادة
( ejādat ) م. ع. اجاده اجادة:
جيد گردانيد او را. و كذلك اجوده. و اجاد فلان: نيك گفت فلان. و چيزى جيد آورد. و اجاده درهما: بخشيد او را درم. و اجود الفرس: نيكو رو گرديد آن اسب. و اجاد الرجل: خداوند اسب نيكورو گرديد آن مرد. و اجود بالولد و اجاد: پسر جوادزاد. و اجاده النقد:
داد او را نقد سره. و اجيدت الارض (مجهولا): باريد باران نيكو بر زمين.
اجادب
( ajādeb ) ع. ج. اجدب و ج ج جدب. زمينهاى صلبى كه آب را نگاهدارد.
اجادل
( ajādel ) ع. ج اجدل.
اجأر
( aj'atr ) ص. ع. هو اجار منه:
آن ستبرتر و كلفت‌تر است از آن.
اجار
( ejār ) م. ع. اجر العظم اجرا و اجارا و اجورا (از باب ضرب و نصر):
به شد استخوان شكسته بر كجى و ناراستى. و اجرت العظم انا: بستم استخوان شكسته را بر كجى و ناراستى (لازم و متعدى).
اجار
( ejjār ) ا. ع. بام خانه. ج: اجاجير و اجاجرة.
اجارب
( ajāreb ) ع. ج اجرب.
اجارة
( ejārat ) م. ع. اجاره اجارة:
رهانيد او را. و زنهار داد. و اجاره عن الطريق: برگردانيد او را از راه. و اجار المتاع: در ظرف كرد آن متاع را. و اجار الرجل اجارة و جارة: بدرقه گرديد آن مرد را. و پناه داد و حفظ كرد آن را. و ايمن نمود.
اجارة
( ajārat ) و ( ejārat ) و ( ojārat ) ا. ع. پاداش عمل. و اجرت و مزد و كرايه.
اجارد
( ajāred ) ع. ج اجرد.
اجاره
( ejāre ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - كرايه و سلاك. و اجرت و مزد. و مواجب و وظيفه.
و ماهانه و روزينه. و خراج. و دخل و سود.
و نفع و فايده. و قبول منافع ملك كسى در مدت معين بمبلغ و مقدار معين كه پايكاشت نيز گويند.
و اجاره دادن. ف م.: ملكى را در مدت معين بتصرف كسى دادن و در ازاى منافع آن مبلغ و مقدارى خواستن. و اجاره كردن و اجاره نمودن.: كرايه كردن. و ملكى را در مدت معين از كسى خواستن و در ازاى منافع آن مبلغ و مقدارى دادن. و اجاره نامه ا.: مزدنامه.
اجاره‌دار
( ejāre-dār ) ا. پ. زمين‌دار.
و فلاح و دهقان. و كرايه‌دار ملك و كسى كه ملكى را اجاره مى‌كند. و متصرف و ضابط ملك.
اجازة
( ejāzat ) م. ع. اجاز له اجازة:
روا داشت براى او. و اجاز على اسمه:
اجازت داد بر نام او. و اجاز رأيه: روا داشت رأى او را. و اجاز له البيع: نافذ گردانيد بيع را براى او. و اجزت على الجريح. كشتم آن خسته را. و نيز اجازة.
بريدن مسافت. و پس افكندن جاى را برفتن از وى. و گذرانيدن كسى را از جاى. يق اجاز الموضع و اجاز فلانا الموضع و صله و عطا دادن يق اجازه بكذا. و دستورى دادن. و آب دادن ستور و كشت را. و باصطلاح عروض اختلاف حركت حرفى كه متصل حرف روى است. و يا يك روى دال و ديگر روى طاء آوردن و مصراع ديگر را بنظم تمام كردن.
اجازت
( ejāzat ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - اجازه دادن. و دستورى و رخصت و جواز و لهى.
اجازت‌خواه
( ejāzat-xāh ) ص. پ.
خواهان رخصت و دستورى.
اجازه
( ejāze ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - اذن و جواز و لهى و دستورى و پروانه و پروانگى و رخصت. و اجازه دادن ف م. و اجازه گرفتن ف ل.: اذن دادن و اذن گرفتن - بيشتر در فتاوى شرعى استعمال مى‌شود. و اجازه داشتن ف ل.: مجاز بودن در فتاوى شرعى و دستورى داشتن.
