اجاس
( ejās ) ا. پ. آلوچه. و قسمى از آلوى دمشقى.
اجاش
( ojāc ) ا ج. ع. جمعيت مختلط.
اجاص
( ejjās ) ا. ع. - مأخوذ از فارسى - آلو. و زردآلو. و گلابى - چون جيم و ص در لغت تازيان در يك كلمه جمع نمى‌شود گويند از لغات اجنبى است.
اجاصة
( ejjāsat ) ا. ع. واحد اجاص.
اجاصية
( ejjāsiyat ) ا. ع. آش آلو.
اجاعة
( ejāat ) م. ع. اجاعه اجاعة:
گرسنه كرد او را. و گرسنه داشت. المثل:
اجع كلبك يتبعك: گرسنه‌دار سگ خود را تا تابع تو شود - يضرب فى معاشرة اللئام و ما ينبغى ان يعاملوا به. و نيز گويند جوّع كلبك يتبعك.
اجاغ
( ojāq ) ا. پ. - مأخوذ از تركى - اجاق. و آلاوه.
اجافة
( ejāfat ) م. ع. چون واوى باشد در گذرانيدن نيزه باندرون. و اجاف الباب:
فراز كرد در را. و چون يائى بود بوى گرفتن مردار يق اجافت الجيفة اذا خبشت ريحها.
اجاق
( ojāq ) ا. پ. - مأخوذ از تركى - ديگدان و آلاوه. و ا ج. خاندان. و خاندان با شرافت. و طايفه.
اجالة
( ejālat ) م. ع. اجاله و اجال به اجالة: برگردانيد آن را. يق فى الميسر اجل السهام. و كذلك اجالوا الرأى بينهم.
اجالد
( ajāled ) ع. ج اجلد ( ajlad ). و ا. جلاد.
اجاليد
( ajālid ) ع. ج. اجّلاد.
اجام
( ejām ) ع. ج اجمة ( ajamat ).
اجامر
( ajāmer ) و جامرة ( ajāmerat ) و
اجامره
( ajāmere ) ج ا. پ. - مأخوذ از تازى - گروه غوغا طلب از مردم كه در يكجا گرد آمده باشند. و مردم اوباش.
اجامل
( ajāmel ) ع. ج جمل ( jamal ).
اجانب
( ajāneb ) ع. ج اجنبى ( ajnabiy ).
اجانب
( ajāneb ) ج ا. پ. - مأخوذ از تازى - مردمان بيگانه و اجنبى.
اجانة
( ejjānat ) ا. ع. پيكان. و پياله.
و آوندى كه در آن جامه شويند. ج:
اجاجين. و باصطلاح فقه حلقه‌اى از خاك كه گرداگرد بيخ درخت سازند تا در آن آبيارى كنند.
اجاود
( ajāved ). و
اجاويد
( ajāvid ) ع. ج جواد.
اجآى
( aj'ā ) ص. ع. اسب سرخ تيره.
اجب
( ajabb ) ا. فرج. و ص. ابعير اجب: شتر كوهان بريده.
اجباء
( ajbā' ) ع. ج جبا.
اجباء
( ejbā' ) م. ع. چون ممهوز باشد سماروغ‌ناك گرديدن يق اجبا المكان:
سماروغ‌ناك گرديد آنجاى. و اجبا الزرع:
فروخت آن زراعت را پيش از ظهور صلاح آن. و اجبا الشيئى: پنهان كرد آن چيز را. و اجبا على القوم: مشرف شد بر آن گروه. و چون واوى و يائى باشد پنهان نمودن شتر را از مصدق و فروختن كشت نارسيده الحديث: من اجبى فقد اربى.
اجباب
( ajbāb ) ع. ج جبّ.
اجباب
( ejbāb ) م. ع. اجب اللبن اجبابا: كفك برآورد آن شير.
اجباح
( ajbāh ) ع. ج جبح ( jabh ) و ( jebh ) و ( jobh ).
اجباخ
( ajbāx ) ا. ع. مكانهائى كه داراى درختهاى خرما باشد. و سنگها.
اجبار
( ejbār ) م. ع. اجبره اجبارا:
به ستم بر كارى داشت او را. و به مذهب جبر منسوب كرد ويرا. و شكسته‌بندى كرد استخوان شكستۀ ويرا.
اجبار
( ejbār ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - ظلم و ستم. و جبر. و هر كار از روى عدم ميل و رغبت و كراهت. و مجبوريت. و ضديت.
و اجبار كردن ف م.: به ستم و عدم ميل بكارى واداشتن. و بطور اجبار م ف.:
بطور ستم. و كراهت و عدم ميل.
اجبارانه
( ejbārāne ) ص. پ. كراهتى و عدم رغبتى. و م ف. بطور كراهت. و ستم و ظلم.
اجباس
( ajbās ) ع. ج جبس ( jebs ).
اجبال
( ajbāl ) ع. ج جبل ( jabal ).
اجبال
( ejbāl ) م. ع. اجبلوا اجبالا.
بكوه رفتند. و اجبل فلانا: يافت فلان را بخيل. و اجبل الشاعر: دشوار شد بر آن شاعر سخن. و اجبل الحافر: بزمين سخت رسيد چاه كن. و اجبل القوم:
نرم آهن شدند آن گروه. و اجبله على الشيئى: مجبول و مجبور ساخت او را بر آن چيز.
اجبان
( ejbān ) م. ع. اجبنه اجبانا:
بد دل يافت و يا بددل شمرد او را.
اجبح
( ajboh ) ع. ج جبح ( jabh ) و ( jebh ) و ( jobh ).
اجبس
( ajbas ) ص. ع ضعيف و سست.
اجبل
( ajbol ) ع. ج. جبل ( jabal ).
اجبن
( ajban ) ص. ع. ترسوتر و جبان‌تر.
اجبن
( ajbon ) و
اجبنة
( ajbenat ) ع. ج جبين ( jabin ).
اجبوء
( ajbo' ) ع. ج جبء.
اجبه
( ajbah ) ا. ع. شير بيشه.
اجبه
( ajbah ) ص. ع. مرد فراخ پيشانى.
اجة
( ajjat ) ا. ع. سختى و شدت گرما و سوزش آن. و اختلاط يق القوم فى الاجة.
ج. اجاج.
