بتندى حمل كرد و برد.
اجدار
( ajdār ) م. ع. ج جدر.
اجدار
( ejdār ) م. ع. اجدر المكان داراى گياه جدر گرديد آنجاى. و اجدر الشجر: برآمد بار آن درخت برابر نخود.
و اجدر النبت: آبله برآورد آن گياه يعنى نمودار شد سرهاى آن مانند آبله.
اجداش
( ajdāc ) ع. ج جدش.
اجداع
( ejdā' ) م. ع. بار داشت كردن.
و اجدعت الصبى امه: بد خوار گردانيد آن كودك را مادرش.
اجداف
( ejdāf ) م. ع. ناسپاسى كردن نعمت را و كم شمردن آن را. و اجدفوا:
غوغا كردند.
اجدال
( ajdāl ) ع. ج جدل و جدل.
اجدال
( ejdāl ) م. ع. اجدلت الظبية.
اجدالا: بچگان آهوى ماده همراه وى رفتند.
اجدام
( ejdām ) م. ع. اجدم الفرس:
زجر كرد آن اسب را بكلمۀ اجدم.
اجدان
( ejdān ) م. ع. اجدن اجدانا:
توانگر شد بعد فقر. و وجد المطلوب وجدا و جدة و وجدانا و وجدانا و اجدانا (از باب ضرب): يافت آن مطلوب را. مر. وجد.
اجدان
( ajaddāne ) ا. بصيغۀ تثنيه ع.
شب و روز.
اجدب
( ajdab ) م. ع. سال قحط. و دشت ويران و خراب.
اجدب
( ajdob ) ع. ج جدب
اجدث
( ajdos ) ع. ج جدث.
اجدر
( ajdar ) ا. پ. اژدر.
اجدر
( ajdar ) ص. ع. شايسته‌تر و سزاوارتر و لايق‌تر.
اجدرار
( ejderār ) م. ع. اجترار و نشخوار كردن شتر.
اجدرونتن
( ajdarunatan ) م. پ.
بلغت زند درو كردن و درويدن و درودن.
اجدزاز
( ejdezāz ) م. ع. اجتزاز و بريدن. و درودن. و فريز كردن موى.
اجدع
( ajda' ) ص. ع. كسى كه دست و بينى و گوش و يا لب وى بريده شده باشد. و ا خ.
شيطان. و نام مردى.
اجدف
( ajdaf ) ص. ع. كوتاه بالا.
اجدل
( ajdal ) ا. ع. چرغ. ج: اجادل.
اجدل
( ajdal ) ص. ع. ساعد اجدل:
بازوى نيك خلقت بر پيچان نه از لاغرى.
اجدلى
( ajdaliy ) ا. ع. چرغ.
اجدماع
( ejdemā' ) م. ع. مر. اجتماع.
اجدى
( ajdā ) ص. ع. سودمندتر و مفيدتر و بافايده‌تر.
اجدى
( ajdi ) ع. ج جدى.
اجذاء
( ejzā' ) م. ع. چون واوى باشد بر جاى ايستاده شدن يق اجذى الحجر:
ايستاده كرد آن سنگ را. و پيش افگند آن را.
و اجذى الفصيل: پيه‌ناك گرديد كوهان آن شتر بچه. و چون يائى بود باز داشتن يق اجذى عنه: بازداشت از آن.
اجذاد
( ajzāz ) ع. ج جذّ.
اجذار
( ejzār ) م. ع. از بيخ بركندن.
اجذاع
( ejzā' ) م. ع. بزندان كردن.
و جذع گرديدن ستور و جز آن. يق اجذع الفرس. در سال سوم درآمد آن اسب.
اجذاف
( ejzāf ) م. ع. اجذف الطائر اجذافا: تيز پريد آن مرغ و شتافت. و اجذفت المراة. گام كوتاه زد و تيز رفت آن زن.
اجذال
( ajzāl ) ع. ج جذل.
اجذال
( ejzāl ) م. ع. اجذله اجذالا:
شادمان كرد آن را.
اجذام
( ajzām ) ع. ج جذم.
اجذام
( ejzām ) م. ع. اجذم يده اجذامأ: بريد دست او را. و اجذم السير تيز رفت. و اجذم الفرس: سخت دويد آن اسب. و اجذم عن الشيى: باز ايستاد از آن چيز. و اجذم عليه: قصد كرد بر آن.
اجذع
( ajza' ) ص. كوسپند و گاو بسال دوم درآمده و اسب بسال سوم و شتر بسال پنجم.
اجذم
( ajzam ) ص. ع. كسى كه دستش قطع شده باشد. و برص‌دار و كسى كه مبتلا بجذام بوده باشد. و كسى كه سر انگشتهايش رفته باشد.
و كسى كه قران مجيد را ياد گرفته بعد فراموش كرده باشد ج:
جذامى
( jazāmā ). الحديث:
من تعلم القرآن ثم نسيه لقى الله تعالى و هو اجذم.
اجذئرار
( ejze'rār ) م. ع. اجذأر اجذئرارا: آمادۀ خصومت و دشنام گرديد.
و اجذأر النبات: روئيد آن گياه و دراز شد.
اجر
( ajr ) ا. ع. پاداش عمل. و ذكر نيكو.
و كابين زنان. ج. اجور و آجار.
اجر
( ajr ) م. ع. اجره اجرا (از باب ضرب و نصر): پاداش داد او را. و اجر العظم اجرا و اجارا و اجورا: به شد استخوان شكسته بر كجى و ناراستى. و اجرت العظم انا: بستم استخوان شكسته را بر كجى (لازم و متعدى). و اجره فلان (از باب نصر):
مزدور او شد فلان. و اجر المملوك:
بكرايه داد مملوك را. و اجر فلان فى اولاده (مجهولا): فرزندانش مردند و موجب اجر گشتند. و اجرت يده: بسته شد شكستگى دست او.
اجر
( ajr ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - پاداش و ثواب و مزد و عوض و مكافات و جزا و تلافى.
و وظيفه و مواجب. و ماهانه. و روزينه. و كرايه و اجاره. و ذكر جميل. و اجر غير ممنون ثواب بى‌نقصان. و با اجر ص.: با اجر و مزد
