اجولى
( ajvaliy ) ص. ع اسب تيزرو و بسيار جولان.
اجؤم
( aj'om ) ع. ج جام.
اجوم
( ajum ) ص. ع كسى كه مردمان را در پيش نفس خود مكروه و مذموم گرداند.
اجون
( ojun ) م. ع اجن الماء اجنا و اجنا و اجونا مر. اجن و اجن.
اجوه
( ojuh ) ع. ج وجه.
اجوى
( ajvā ) ص. ع. اسبى كه سرخى رنگ آن مايل بسياهى باشد.
اجوية
( ajviat ) ع. ج جواء.
اجهاء
( ejhā' ) م. ع. اجهى فلان علينا: بخيلى نمود فلان بر ما. و اجهت فلانة على زوجها: باردار نشد فلان زن از شوهرش. و اجهت لنا السماء و اجهينا: گشاده شد هوا از ابر و رسيديم ما بهواى گشاده. و نيز اجهاء: هويدا و روشن گرديدن راه.
اجهاد
( ejhād ) م. ع اجهد الدابة اجهادا: بار كرد آن ستور را فوق طاقت وى و رنج داد.
و اجهد الطعام: آرزومند آن طعام شد. و اجهد الشيب: شتابى كرد پيرى و بسيار گرديد. و اجهدت الارض: برآمد آن زمين. و اجهد الحق:
آشكار و هويدا گرديد حق. و اجهد فى الامر:
احتياط كرد در آن كار. و اجهد الشئى:
مشتبه شد و خلط گرديد آن چيز. و اجهد ماله: نيست كرد مال خود را. و پراكنده ساخت. و اجهد العدو: كوشش كرد در دشمنى. و اجهد لى القوم: نزديك شدند آن گروه و نمايان گرديدند. و اجهد لك الامر: دست داد ترا آن كار. و اجهد الطعام (مجهولا): مايل و آرزومند آن طعام شد.
اجهار
( ejhār ) م. ع اجهر اجهارا:
پسر احول زاد. و پسر نيك ديدار خوش قد خوب رخسار زاد. و اجهر الكلام:
آشكار كرد كلام را. و بلند نمود آواز را.
اجهاز
( ejhāz ) م. ع اجهز على الجريح: كشت آن خسته را.
اجهاش
( ejhāc ) م. ع. اجهش عليه اجهاشا: زاريد بر وى و آمادۀ گريستن شد.
و اجهش فلانا: شتابانيد فلان را. و اجهش بالبكاء: آمادۀ گريستن گرديد.
اجهاض
( ejhāz ) م. ع. چيره شدن بر كسى براى خلاص كردن ديگرى. و رهايانيدن.
و شتابانيدن. و اجهضت الناقة. بچۀ تمام خلقت كه پشم آورده بود افكند آن ماده شتر.
اجهال
( ajhāl ) ج. ع. جاهل.
اجهال
( ejhāl ) م. ع. اجهله اجهالا:
جاهل و نادان يافت او را.
اجهام
( ejhām ) م. ع. اجهمت السماء اجهاما: بى‌ابر گرديد هوا.
اجهر
( ajhar ) ص. ع. پسرى كه احول زاده شده باشد. و اسبى كه غرۀ آن همۀ روى وى را گرفته باشد. و مردم تمام خلقت نيك ديدار. و احول نيك ديدار.
اجهر
( ajhar ) ص. ع. كسى كه در آفتاب ديدن نتواند.
اجهره
( ajhare ) ا. پ. يك نوع بوتۀ خاردار.
اجهزات
( ajhezāt ) ع. ج اجهزة ( ajhezat ) و ج ج جهاز.
اجهزة
( ajhezat ) ع. ج جهاز.
اجهل
( ajhal ) ص. ع. نادان‌تر و جاهل‌تر.
اجهى
( ajhā ) ص. ع. كسى كه موى پيش سر وى افتاده باشد. و بيت اجهى: خانۀ بى‌سقف.
اجهيزاز
( ejhizāz ) م. ع. آماده و مهيا شدن براى هر كارى.
اجياد
( ajyād ) ا خ. ع. نام گوسپندى.
و نام زمينى و يا كوهى در مكه. و ج. جيد و جواد
اجياف
( ajyāf ) ع. ج جيفة ( jifat ).
اجيال
( ajyāl ) ع. ج جيل.
اجيج
( ajij ) م. ع. اجت النار اجيجا (از باب نصر): زبانه زد آتش.
اجيد
( ajyad ) ص. ع. مردى كه گردنش دراز و نيكو باشد.
اجير
( ajir ) ص. ع. مزدور و كارگر.
اجيرانه
( ajirāne ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - مزد و اجرت. و ماهيانه و شهريه و مواجب.
اجيرى
( ajiri ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - نوكرى. و مزدورى. و اجرت و مزد.
اجيرى
( ajuā ) ا. ع. خوى و عادت.
و رسم و دستور.
اجيل
( ajil ) ا. ع. آب فراهم شدۀ در كولاب. و گل و لاى كه گرداگرد خرما بن جمع كرده شود. و ص. پس‌مانده. و درنگ‌كننده.
ج: اجل.
اجئلال
( ejelāl ) م. ع. اجال اجئلالا ترسيد.
اجيم
( ajim ) ا. ع. زبانۀ آتش.
اجين
( ojayn ) ا خ. پ. نام شهرى در هندوستان.
اجئواء
( ej'evā' ) م. ع. اجاوى الفرس اجئواء: سياه مايل بسرخى گرديد آن اسب.
اجئيون
( ajaiyuna ) ج ا خ. ع. گروهى از تازيان منسوب به كوه اجأ.
اچاق
( ocāq ) ا. پ. - مأخوذ از تركى - تاوه‌اى كه در آن چيزها را برشته مى‌كنند.
اچكه
( ocakke ) ا. پ. مأخوذ از هندى - جيب‌بر و كيسه‌بر.
اچى
( eci ) ا. پ. نوعى از باز شكارى. و وزير.
