اح
( ahh ) م. ع. اح احا: (از باب نصر): سرفه كرد. و اه اه كرد در حين سرفه كردن.
احابش
( ahābec ) ع. ج احبش ( ahboc ).
احابيش
( ahābic ) ج ا خ. ع. گروهى از قريش كه در تحت كوه حبش كه كوهى است در فرود مكه با هم قسم خوردند. و ج: احبوش.
احاثۀ
( ehāsat ) م. ع. احاث الارض احاثة: زيرورو كرد آن زمين را و جست آنچه در آن بود. و احاث الشيئى: جنبانيد آن چيز را. و پراكنده ساخت.
احاجة
( ehājat ) م. ع. احاجت الارض احاجة: درخت حاج رويانيد آن زمين.
احاجى
( ahāji ) ع. ج احجوة ( ohjovvat ) و احجية ( ohjiyat ).
احاح
( ohāh ) ا. ع تشنگى و خشم و درد دل كه از اندوه پيدا شود. و ناله. و يا احاح كلمه‌ايست كه در ناله گويند.
احأحة
( ah'ahat ) م. ع احاح فلان احأحة: بسيار گفت فلان كلمۀ يا احاح را.
احاد
( ohāda ) ا. ع جائوا احاد احاد:
آمدند يك يك.
احادى
( ahādi ) ا. پ - مأخوذ از تازى - مطلق تكبر و غرور.
احاديث
( ahādis ) ع. ج احدوثة. و حديث.
احاديث
( ahādis ) ج ا. پ - مأخوذ از تازى - حديثها و خبرهائى كه از آن حضرت و از ائمۀ اطهار سلام اللّه عليهم روايت كنند.
احارة
( ehārat ) م. ع. احارت الناقة احارة: صاحب بچه گرديد ماده شتر. و ما احار جوابا. جواب باز نداد. و طحنت فما احارت شيئا. آسياب شد و بيرون نداد چيزى از آرد.
احارير
( ahārir ) ع. ج حرّ.
احاريض
( ahāriz ) ع. ج احريض.
احاسن
( ahāsen ) ج ا. ع. احاسن القوم:
خوبان و نيكوان قوم. و نيز احاسن: ج احسن ( ahsan ).
احاسى
( ahāsi ) ع. ج احسية ( ahsiat ).
احاشة
( ehācat ) م. ع. احاش الصيد احاشة: گرداگرد صيد برآمد تا بدامگاه آيد.
احاطة
( ehātat ) م. ع. احاط به احاطة: فرا گرفت آن را. و دانست همۀ آن را.
احاطه
( ehāte ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - محاصره و فراگرفتگى. و اشتمال و شمول.
و هر چيز كه چيز ديگر را فراگيرد و دريافت كند. و ادراك و اطلاع.
احاظى
( ahāzi ) ع. ج احظّ و ج ج حظّ.
احافير
( ahāfir ) ع. ج احفار و ج ج حفر ( hafar ).
احاقة
( ehāqat ) م. ع. احاطه كردن. و فرود آوردن يق احاق الله بهم مكرهم:
فرو آورد خداوند بر ايشان مكرشان را.
احاكة
( ehākat ) م. ع. احاك السيف فيه احاكة: كار كرد شمشير در آن. و ما احاكه السيف: كار نكرد شمشير در آن. و احاكه الشفرة: بريد آن را شفره.
احالة
( ehālat ) م. ع. احال الله الحول احالة: تمام كرد خداى سال را.
و احال زيد: مسلمان شد زيد. و خداوند شتران نازائيده گرديد كه باردار نمى‌شوند از گشن يافتن. و احال الشيئى: سال گشت گرديد آن چيز. و بحال ديگر و يا بجاى ديگر گشت.
و احال عليه الحول: گشت بر وى سال.
و احال بالمكان: يك سال مقيم شد در آنجاى. و احال الحول: رسيد سال را و يك ساله شد. و احال الغريم على فلان بدينه: برات داد وام‌دار بر فلان. و احال عليه: ضعيف شمرد آن را. و احال عليه الماء: ريخت بروى آب را. و احال عليه بالسوط: پيش آمد بر وى بتازيانه. المثل: تجنب روضة و احال يعدو اى ترك الخصب و اختار الشقاء على الراحة. و احال الليل: تاريك شد شب.
و احال فى ظهر دابته: برجست بر پشت ستور خود و بر نشست بر آن. و احالت الدار: گذشت بر آن سراى سالها. و احال فلان: محال گفت فلان. و احالت الناقة: آبستن شد آن ماده شتر پس از گشن دادن. و احال عينه: احول شد چشم او.
و ما احوله: چه حيله‌گر است او. و كذلك ما احيله.
احاليل
( ahālil ). ع. ج احليل ( ehlil ).
احامر
( ahāmer ) ع. ج احمر ( ahmar ).
احامر
( ahāmer ) ا خ. ع. نام كوهى.
و نام شهرى. و نام موضعى در مدينه.
احامرة
( ahāmerat ) ج ا. ع. گوشت و مى و خلوق كه بوى خوش باشد. و ج ا خ.
گروهى از مردم ايران كه در بصره فرود آمدند مر. خضارمة.
احامرة
( ohāmerat ) ا. ع. مغاك در سنگ كه آب در آن گرد آيد.
احامس
( ahāmes ) ع. ج احمس ( ahmas ) و ص. سنون احامس: سالهاى قحط.
احانة
( ehānat ) م. ع. احانه الله احانة: هلاك كرد او را خداى.
احايين
( ahāyin ) ع. ج احيان و ج ج حين.
احب
( ahabb ) ص. ع. دوست داشته‌تر و محبوب‌تر. و احب الى: دوست داشته‌تر است بسوى من.
احبا
( ahebbā ) ج ا. پ. - مأخوذ از
