تازى - دوستان و ياران.
احباء
( ahbā' ) ع. ج حبأ ( haba' ).
احباء
( ehbā' ) م. ع. نرسانيدن تير بر نشانه يق رمى فاحبا در وقتى‌كه تير بر نشانه نرسد.
احباء
( ahebbā' ) ع. ج حبيب ( habib ).
احباب
( ahbāb ) ع. ج حبّ و حبّ.
احباب
( ahbāb ) ج ا. پ. - مأخوذ از تازى - دوستان و ياران.
احباب
( ehbāb ) م. ع. دوست داشتن كسى را يق احبه و هو محبوب (على غير القياس). و احب البعير: فرو خفت شتر و مانده گرديد. او اصابه كسر او مرض فلم يبرح مكانه حتى يبرأ او يموت. و احب فلان: به شد فلان از بيمارى. و احب الزرع: دانه گرفت آن كشت.
احباج
( ehbāj ) م. ع. احبج احباجا:
نزديك شد و بالا برآمد تا ديده شد. و ناگهان پيدا گرديد يق احبجت النار. و احبجت العروق: برآمدند آن رگها و ستبر گرديدند.
احبار
( ahbār ) ع. ج حبر ( hebr ) و ( habr ). و سورة الاحبار ا خ.: سورۀ مائده. و كعب الاحبار: يكى از علماى تابعين كه در اول يهودى بوده بعد مسلمان شد.
احبار
( ehbār ) م. ع. احبر به احبارا: نشان گذاشت در آن. و احبرت الارض: بسيار گياه گرديد آن زمين. و احبره:
شاد كرد او را.
احباس
( ahbās ) ع. ج حبس ( hebs ).
احباس
( ehbās ) م. ع. احبس الفرس احباسا: وقف كرد آن اسب را در راه خداى.
احباش
( ehbāc ) م. ع. احبشت المراة بولدها احباشا: بچۀ سياه زائيد آن زن.
احباض
( ehbāz ) م. ع. سعى كردن. و احبض حقه: باطل كرد حق او را و ربود.
و احبض الركية: پاك كاويد آن چاه را كه در وى هيچ آب نماند. و احبض السهم:
بگذرانيد تير را از نشانه و خطا كرد.
احباط
( ehbāt ) م. ع. احبطه الله احباطا: باطل كرد آن را خداى. و احبط ماء الركية: رفت آب چاه و باز نيامد بطور سابق. و احبط عن فلان: اعراض كرد از فلان.
احباق
( ehbāq ) م. ع. احبق القوم بما عندهم: گردن نهادند آن گروه و نرم شدند.
احبال
( ahbāl ) ع. ج حبل ( habl ).
احبال
( ehbāl ) م. ع. احبله احبالا:
آبستن گردانيد او را. و احبلت العضاه:
پريشان افتاد گل عضاه و پژمرده گرديد.
احبة
( ahebbat ) ع. ج حبيب ( habib )
احبجرار
( ehbejrār ) م. ع. احبجر احبجرارا: دميده شد از خشم و باد كرد.
و احبجر الشيئى: ستبر گرديد آن چيز.
احبش
( ahboc ) ا ج. ع. گروهى از سياهان ج.: احابش.
احبل
( ahbol ) ع. ج حبل ( habl ).
احبل
( ehbel ) و ( ahbal ) ا. ع. لوبيا.
احبن
( ahban ) ص. ع. مرد استسقا گرفته و كلان شكم. ج: حبن ( hobn ).
احبنجار
( ehbenjār ) م. ع. احبنجر احبنجارا: دميده شد از خشم و باد كرد.
احبنطاء
( ehbentā' ) م. ع. احبنطأ الرجل: كلان شكم گرديد آن مرد. و پر خشم شد. و دوسيد و زمين‌گير شد.
احبوش
( ohbuc ) ا ج. ع. جماعت مردم از هر قبيله. ج: احابيش. و گروهى از سياهان.
احبوشة
( ohbucat ) ا ج. ع. جماعت مردم از هر قبيله.
احبول
( ohbul ) و
احبولة
( ohbulat ) ا. ع. دام صياد.
احبير
( ehbir ) ا. ع. نار احبير: آتش دنبالۀ كرم شب‌تاب.
احتاء
( ehtā' ) م. ع. احتا الجدار و غيره: استوار و محكم كرد ديوار و جز آن را.
و احتا العقدة: بست آن گره را. و احتا الكساء: ريشه بافت آن گليم را. و احتا.
الثوب: دوخت آن جامه را.
احتات
( ahtāt ) ع. ج حتّ.
احتات
( ehtāt ) م. ع. احت الارطى:
خشك شد درخت ارطى.
احتار
( ahtār ) ع. ج حترة ( hotrat ).
احتار
( ehtār ) م. ع. احتر فلانا احتارا: طعام خورانيد فلان را. و نيز احتار:
استوار بستن گره. و طعام خورانيدن. و اندك دادن يق احترواقل.
احتان
( ahtān ) ع. ج حتن ( hatn ).
احتان
( ehtān ) م. ع. احتن الرجل احتانا: افتاد تيرهاى آن مرد در يكجا.
احتباء
( ehtebā' ) م. ع. دست را گرد زانو حلقه كرده نشستن يق يحتبى بيديه اى يتشبك بهما على ساقيه. و احتبى بالثوب:
بر خود پيچيده آن جامه را و يا پشت و ساقه‌ها را بفوطه بسته نشست.
احتباس
( ehtebās ) م. ع. باز ايستادن.
و باز ايستاده شدن. و بند گرديدن و باز ايستادن بول. و باز داشتن و بند كردن آن (لازم و متعدى).
احتباس
( ehtebās ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - بند و حبس. و بازداشت. و محافظت. و سد و انسداد. و محاصره. و نگاهدارى. و احتباس بول: بند آمدن بول و عدم خروج آن.
احتباك
( ehtebāk ) م. ع. بستن ازار.
