احسارا: مانده كرد آن شتر را براندن.
احساس
( ehsās ) م. ع احس الشيئى احساسا: دريافت حس حركت آن چيز را.
و احسست: دانستم و دريافتم و آگاه شدم. و كذلك احسيت ( ahsayto ) و احست ( ahasto ) و لفظ اخير از نوادر است.
احساس
( ehsās ) ا. پ - مأخوذ از تازى - دريافت و آگاهى. و دريافت بيكى از حواس پنجگانه.
و ادراك و فهم. و ملاحظه. و اطلاع و وقوف.
احساسات
( ehsāsāt ) ج ا. پ - مأخوذ از تازى - هر آن چيزها كه بيكى از حواس پنجگانه دريافت شوند. و احساسها.
احساف
( ehsāf ) م. ع احسف احسافا آميخت با خرماى خوب خرماى تباه شدۀ فرو ريخته را.
احساك
( ehsāk ) م. ع احسك الدابة: جو خورانيد ستور را.
احسال
( ahsāl ) ع. ج حسل ( hesl ).
احسان
( ehsān ) م. ع نيك كردن. و احسن الشى: دانست آن چيز را. و احسن اليه و به: نيكوئى كرد با وى. و احسن فلان: نشست فلان بر پشتۀ بلند.
احسان
( ehsān ) ا خ. ع. لنگرگاهى نزديك عدن.
احسان
( ehsān ) ا. پ - مأخوذ از تازى - نيكوئى و مرحمت. و خير و خيرات. و نعمت. و كرم و مردمى و مهربانى و ملاطفت. و احسان ديدن ف ل.: فائده و نفع بردن.
احسانات
( ehsānāt ) ج ا. پ - مأخوذ از تازى - خيرات و مبرات. و مهرباينها و مرحمتها.
و احسانها.
احسان ديده
( ehsān-dide ) ص. پ.
فايده و نفع برده. و خدمت كرده. و ممنون و كسى كه از كسى مرحمت و لطف برده باشد.
احسانمند
( ehsān-mand ) ص. پ.
وفادار. و شاكر. و دلخوش.
احسانى
( ehsāni ) م ف. پ. - مأخوذ از تازى - بخوبى و لطف و مرحمت. و ص. منسوب به احسان.
احسب
( ahsab ) ص. ع. اشتر سرخى و سپيدى آميخته رنگ. و مرد كه موى سرش سپيد مايل بسرخى باشد. و مرد پيس اندام كه از بيمارى پوستش سپيد و مويش سپيد و سرخ بود.
احسباب
( ehsebāb ) م. ع احسب الرجل احسبابا: احسب گرديد آن مرد. و كذلك احسب البعير.
احسن
( ahsan ) ص. ع خوب‌تر و نيكوتر و صاحب جمال تريق هو الاحس و احسن منهم و احسنهم و لا يقال رجل احسن فى مقابله امراة حسناء. ج: احاسن.
وفادار. و شاكر و دلخوش.
احسن
( ahsan ) كلمۀ تعجب. ع.
يق ما احسنه: چه بسيار نيكوست او.
احسن!
( ahsen ) كلمۀ امر. ع. نيكوئى كن و خوبى كن.
احسنتا
( ehsentā ) ا. پ ارث و ميراث و تركه.
احسنت ( ahsant ) و ( ahsanta ) و و احسند
( ahsand ) كلمۀ تحسين. پ. - مأخوذ از تازى - يعنى آفرين و مرحبا.
احسوة
( ahsovat ) ع. ج حسو ( hasv ).
احسية
( ahsiat ) ع. ج حسو ( hasv ).
احشا
( ahcā ) ج ا. پ - مأخوذ از تازى - آنچه از اعضاى آدمى و حيوانى كه در درون شكم باشد و روده‌ها.
احشاء
( ahcā' ) ع. ج حشا.
احشاب
( ehcāb ) م. ع احشبه احشابا: بخشم درآورد او را.
احشاد
( ehcād ) م. ع احشد القوم احشادا: گرد آمدند آن گروه.
احشاش
( ehcāc ) م. ع احش فلانا احشاشا: يارى داد فلان را در بريدن و گرد آوردن حشيش. و احشت اليد: شل شد آن دست و خشك گرديد. و احش الكلاء:
آن‌قدر باليد آن مرغزار كه بريدن نتوانند. و احشت المراة: خشك شد بچه در شكم آن زن. و احش الشحم الناقة: باريك ساق گردانيد پيه آن ماده شتر را. و احششته عن حاجته: شتابانيدم او را در حاجتش.
احشاف
( ehcāf ) م. ع احشفت النخله:
حشف بار آورد آن خرما بن. مر. حشف ( hacaf ).
احشاك
( ehcāk ) م. ع احشك الدابة احشاكا: جو داد آن ستور را.
احشام
( ahcām ) ع. ج حشم ( hacam ). و احشام الرجل: حشم مرد.
احشام
( ahcām ) ج ا. پ - مأخوذ از تازى - نوكران و خدمتگاران و چاكران و متابعان و پيروان.
احشام
( ehcām ) م. ع. احشمه احشاما: تشوير داد او را و خجل و شرمگين كرد. و شنوانيد آنچه را كه مكروه داشت. و بخشم آورد او را.
احشان
( ehcān ) م. ع. احشن السقاء احشانا: بيشتر كرد شير در خيّك تا بوى گرفت و چسبيد چرك چربش شير در آن.
احص
( ahass ) ص. ع. روزى كه در آن آفتاب روشن و هوا صاف باشد. و شمشير بى‌جوهر.
و بد يمن.
احص
( ahass ) ص. ع. رجل احص: مرد موى رفته از سر. و طائر احص الجناح: مرغى كه پرهاى بازوى وى رفته باشد.
احصا
( ehsā ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - شمار و تعداد. و قوت. و قدرت و توانائى.
و حد احصا: اندازه. و فوق طاقت و توانائى و لا احصا ص.: ناگفتنى و غير ممكن التلفظ.
