و خارج از اندازه و شمار. و احصا كردن ف م.: شمار كردن و تعداد كردن و شمردن.
احصاء
( ehsā' ) م. ع. چون مهموز باشد يق احصاه احصاء: سيراب كرد آن را. و چون يائى بود شمردن. و نگاهداشتن. و دريافت كردن. و حفظ نمودن.
احصاب
( ehsāb ) م. ع. احصب عن صاحبه احصابا: اعراض كرد از صاحب و رفيق خود. و احصب الفرس: سنگريزه انداخت آن اسب باسم خود در رفتن.
احصاد
( ehsād ) م. ع. احصد الزرع احصادا: بهنگام درو رسيد آن كشت و به درو درآمد. و احصد الحبل:
سخت تافت آن رسن را.
احصار
( ehsār ) م. ع. احصره المرض: بازداشت او را بيمارى از سفر و جز آن و كذلك احصره البوك. و احصره العدو: محاصره كرد او را دشمن و تنگ گرفت بر وى. و احصرت الناقة: تنگ شد سوراخ پستان آن ماده شتر. و نيز احصار: قبض آوردن شكم و (يستعل مجهولا) يق احصر الرجل:
بند آمد شكم آن مرد و قبض شد.
احصاص
( ehsās ) م. ع. احصه احصاصا. داد بوى بهرۀ او را. و احصه عن امره: معزول كرد او را از كارش.
احصاف
( ehsāf ) م. ع. گام نزديك نهادن در رفتن بشتاب و دور كردن و بپايان رسانيدن يق احصف الرجل و احصف الثوب:
نيك بافت آن جامه را. و احصف الحبل:
استوار بست آن ريسمان را. و احصف الفرس:
بشتاب گذشت آن اسب. و احصف الامر:
استوار كرد آن كار را.
احصال
( ehsāl ) م. ع. احصل النخل احصالا: غوره كرد آن خرما بن.
احصان
( ahsān ) م. ع. ج حصن ( hesn ).
احصان
( ehsān ) م. ع. احصنه احصانا:
استوار گردانيد آن را. و نگاهداشت. و احصنه التزوج: پارسا گردانيد او را زن گرفتن.
و احصنت المراة: پارسا گرديد آن زن.
و نهفته گرديد. و شوهر كرد. و باردار گرديد.
و احصنها البعل: نهفته گردانيد آن زن را شوهرش. و احصن الرجل: زن گرفت آن مرد.
احصان
( ahassāne ) ا ع. بصيغۀ تثنيه.
بنده و خر.
احصد
( ahsad ) ص. ع. حبل احصد:
ريسمان محكم بافته.
احصرة
( ahserat ) ع. ج حصير ( hasir ).
احصنة
( ahsenat ) ج ا. ع. پيكانها.
احضاب
( ahzāb ) ع. ج حضب ( hezb ) و ( hozb ).
احضاب
( ehzāb ) م. ع. رسن واژون شده را راست كردن بر چرخ تا روان گردد.
و احضب النار: افروخت آتش را و هيزم انداخت در آن تا زبانه زند.
احضاج
( ahzāj ) ع. ج حضج ( hezj ) و ( hazj ).
احضار
( ehzār ) م. ع. دويدن اسب. و احضر الشى: حاضر گردانيد آن چيز را.
و احضره اياه: حاضر گردانيد او را نزد وى.
احضار
( ehzār ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - دعوت و طلب. و پديد و پديدار. و حكم بحضور آوردن و حاضر كردن. و احضار كردن: ف م.: پديد كردن. و به حضور آوردن. و حاضر كنانيدن. و پديدار گردانيدن.
و آوردن كنانيدن و آوردن فرمودن. و دعوت نمودن و طلب كردن. و در پيش خواندن و طلبيدن. و حكم بحضور آوردن و حاضر كردن كنانيدن.
احضان
( ahzān ) ع. ج حضن ( hezn ).
احضان
( ehzān ) م. ع. احضن بحقى احضانا: برد حق مرا. و احضن الرجل و به: عيب كرد آن مرد را.
احضة
( ahezzat ) ع. ج حضيض ( haziz ).
احط
( ahatt ) ص. ع. نرم پشت.
احطاب
( ahtāb ) ع. ج حطب ( hatab ).
احطاب
( ehtāb ) م. ع. احطب المكان:
هيزم‌ناك شد آن جاى. و احطب انكرم:
هنگام آن رسيد كه از درخت تاك هيزم ببرند.
احطاط
( ehtāt ) م. ع. احط وجهه احطاطا: دميدگى آورد روى او. و يا فربه شد و تهبج كرد.
احطال
( ahtāl ) ع. ج حطل ( hetl ).
احطب
( ahtab ) ص. ع. مردى كه مانند هيزم خشك و لاغر باشد. و مرد بديمن.
احطيطاء
( ehtitā' ) م. ع. احطوطى احطيطاء: برآماسيد و منتفخ گرديد.
احظ
( ahozz ) ص. ع. بابهره‌تر و بخت‌مندتر.
احظ
( ahozz ) ع. ج حظّ.
احظاء
( ehzā' ) م. ع. احظاه عليه احظاء: تفضيل داد او را بروى.
احظاظ
( ehzāz ) م. ع احظ احظاظا:
با بهره شد و بخت‌مند گرديد.
احظى
( ahzi ) ع. ج حظى ( hezā ).
احفاء
( ehfā' ) م. ع. برهنه پاى گردانيدن و ساده كنانيدن پاى. و خداوند ستور سوده پاى شدن. و بى‌كفش روان كردن كسى را. و احفى شاربه: نيك سترد بروت خود را. و احفى السؤال: باربار سؤال و پرسش كرد.
و احفى زيدا. مبالغه كرد در سؤآل از زيد و سخت الحاح نمود. و احفيته: باعث شدم او را بر خير كردن. و احفى به: مهربانى كرد
