احيية
( ahyiyat ) ع. ج حياء.
اخ
( ax ) ا. پ. كلمۀ تحسين يعنى آفرين. و گاه در ترحم و تأسف استعمال مى‌شود.
اخ
( ax ) ا. ع. برادر نسبى. و دوست و هم نشين. ج: اخون و اخاء و اخوان و اخوان و اخوة و اخوة و اخوّة و اخوّ. و مثل و مشابه و مشارك. و ضد و مقابل. و اخ الخير: ضد خير يعنى شر.
اخ!
( ex ) و ( ax ) ع. كلمۀ فعل يعنى بينداز.
و نيز كلمه‌ايست كه براى نشانيدن شتر گويند.
اخ!
( axx ) ع. كلمه‌ايست كه در حالت ناخوشى و درد گويند.
اخ
( axx ) و ( exx ) ا. ع. پليدى و چرك.
اخ
( axx ) و
اخا
( axā ) ا. ع. برادر نسبى.
لغة فى اخ. و لا اخالك بفلان: نيست فلان برادر تو.
اخا
( axā ) ع. كلمه‌ايست كه بدان ميش را مى‌طلبند.
اخاء
( exā' ) م. ع. اخاه مؤاخاة و اخاء و اخاوة و وخاء و خائة: برادر و دوست گرديد او را. مر. مؤاخاة.
اخابير
( axābir ) ع. ج اخبار.
اخ اخ!
( ax-ax ) پ. كلمۀ تحسين يعنى بخ بخ و خوش خوش. و كلمۀ افسوس يعنى دريغا و واى و آه.
اخ اخ!
( ox-ox ) پ. كلمۀ تحسين. در وقت نهايت حظ و لذت گويند.
اخاخة
( exāxat ) م. ع. اخاخ العشب اخاخة: نهان و اندك گرديد آن گياه.
اخادع
( axāde ) ع. ج اخدع.
اخاديد
( axādid ) ع. ج اخدود.
اخادير
( axādir ) ع. ج اخدار.
اخاذ
( exāz ) ا. ع. محل بدست گرفتن سپر. و زمينى كه شخص براى خود و يا براى پادشاه جدا كند. و زمينى كه امام بكسى دهد و ملك كسى نباشد. و ج اخاذة.
اخاذ
( axxāz ) ص. ع. بسيار گيرنده.
اخاذ
( axxāz ) ص. پ. - مأخوذ از تازى - بسيار گيرنده. و سخت گيرنده. و كسى كه بسختى و پرروئى همه چيز بگيرد و بخواهد. و زبر دست و ظالم.
اخاذات
( axxāzāt ) ج ا. ع. سوراخها و رخنه‌ها و مغاك‌ها. و خندقها.
اخاذة
( exāzat ) ا. ع. جاى فراهم آمدن آب باران و آبگير. ج. اخاذ و اخذ.
اخاذى
( axxāzi ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - قبض و رسيد و قبول.
اخاذى
( axxāzi ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - پرروئى و سخت‌روئى در گيرندگى. و زبردستى. و اخاذى نمودن ف م.: به اصرار و ابرام چيزى را از كسى گرفتن.
اخارة
( exārat ) م. ع. برگردانيدن ستور از راهى كه مى‌روند براه ديگر.
اخاريج
( axārij ) ع. ج خرج.
اخاسف
( axāsef ) ج ا. ع. زمين‌هاى نرم يق وقعوا فى اخاسف الارض.
اخاسى
( axāsi ) ع. ج خسا.
اخاشف
( axācef ) ج ا. ع. زمين‌هاى سخت و صلب - ضد اخاسف.
اخاضة
( exāzat ) م. اخاض القوم اخاضة: در آمدند اسبان آن قوم به آب. و اخاض الدابة: در آورد آن ستور را به آب. و نيز اخاضة: فكر كردن در كارى.
اخاضر
( axāzer ) ج ا. ع. زر و طلا و گوشت و مى و شراب.
اخافة
( exāfat ) م. ع. چون واوى بود يق اخافه اخافة: ترسانيد او را. و چون يائى بود يق اخاف او اخيف اخافة:
به خيف منى آمد و فروكش شد در آن. و اخاف السيل القوم: فروكش گردانيد توجبه آن گروه را به خيف.
اخافش
( axāfec ) ا خ. ع. ج اخفش كه سه كس از علماى صرف و نحو زبان تازى باشند.
اخاقة
( exāqat ) م. ع. اخاق اخاقة:
رفت بر زمين.
اخاقيق
( axāqiq ) ع. ج اخقوق و ( oxquq ) اخقيق ( axqiq ).
اخالة
( exālat ) م. ع. چون واوى باشد يق اخال فيه حالا من الخير: بفراست دريافت دروى خير را. و چون يائى باشد مشتبه شدن يق هذا الامر لا يخيل اى لا يشتبه.
و اخلنا اخالة: سر دروا نگريسته ابر را بارنده گمان برديم. و اخالت السماء:
آمادۀ باريدن شد. و اخالت الناقة:
خداوند شير در پستان گرديد آن ماده شتر.
و اخالت الارض بالنبات: زينت گرفت آن زمين از گياه. مر اخيال.
اخامة
( exāmat ) م. ع. چون واوى بود بر سه پاى و كنارۀ سم چهارم ايستادن اسب.
و چون يائى بود يق اخام الخيمة: خيمه ساخت. و نيز اخامة يائى بمعنى اخامة واوى مى‌باشد.
اخامص
( axāmes ) ع. ج اخمص.
اخان
( axāne ) ا. ع. بصيغۀ تثنيه بمعنى اخوان يعنى دو برادر.
اخاوة
( exāvat ) م. ع. اخاه مؤاخاة و اخاوة و اخاء. مر. مؤاخاة.
اخاوين
( axāvin ) ع. ج خوان و خوان.
اخايا
( axāyā ) ع. ج اخية ( axiyat ).
اخائل
( oxāel ) ص. ع. رجل اخائل:
مرد متكبر و مغرور.
اخباء
( exbā' ) م. ع. چون واوى باشد يق اخبى النار اخباء: ميرانيد آتش را. و چون يائى بود يق اخبا خباء: خرگاه و خبا ساخت و خرگاه افراخت
