باشد.
اخريا
( exriyan ) و ( oxriyan ) و ( exeriyan ) م ف. ع. پس از همه. يق ما عرفته الا اخريا او 'اخريا او اخريا: نشناختم آن را مگر پس از همه.
اخريات
( oxrayāt ) ع. ج اخرى يق جاء فى اخرياتهم: آمد پس از ايشان.
الحديث: ان للمحن اخريات لا بد ان ينتهى اليها: يعنى براى هر محنتى انتها و آخرى است كه ناچار به آن منتهى خواهد شد.
اخريان
( axriān ) ج ا. پ. آخريان. و قماش و متاع. و اسباب و كالاى برگزيده.
اخريان
( axriān ) ص. پ. - مأخوذ از تركى - نادان و گول و احمق.
اخريجاج
( exrijāj ) م. ع. اخراج اخريجاجا: ابلق گرديد.
اخريراق
( exrirāq ) م. ع. اخرورق اخريراقا: بريده شد. و پاره پاره گرديد.
اخريط
( exrit ) ا. ع. نوعى از شور گياه و گندناى صحرائى.
اخزاء
( exzā' ) م. ع. بخوارى و رسوائى افتادن. و اخزاه الله: رسوا كرد او را خداى. و من كلامهم لمن اتى بمستحسن ما له اخزاه الله - و ربما خذفوا ما له.
اخزان
( exzān ) م. ع. اخزن اخزانا:
غنى شد پس از فقر. و اخزن المال: جمع كرد مالرا.
اخزة
( axezzat ) ع. ج خزز.
اخزر
( axzar ) ص. ع. آنكه چشم وى كوچك و خرد بود. و كسى كه از گوشۀ چشم بيند. و كوتاه نظر. ج: خزر.
اخزرى
( axzariy ) ا. ع. خزرى. و دستارى كه از ابريشم غاژ كرده ساخته شده باشد.
اخزل
( axzal ) ص. ع. شكسته پشت. و شترى كه همۀ كوهان وى رفته باشد.
اخزم
( axzam ) ا. ع. مار نر. و نره‌اى كه رگ آن كوتاه بود. و ابو اخزم ا خ.: نام جد حاتم طائى و يا نام جد جد او. مات ابنه اخزم و ترك بنين فوثبوا يوما على جدهم فادموه فقال:
ان بنى رملونى بالدم من يلق آساد الرجال يكلم
و من يكن در و به يقوم شنشنة اعرفها من اخزم و المصراع الاخير مثل سائر يضرب به كانه عاقا.
و نيز اخزم: نام كوهى نزديك مدينه.
اخزواء
( exzevā' ) م. ع. اخزوى اخزواء: در بلا و شهوت افتاده خوار گرديد.
اخس
( axass ) ص. ع. فرومايه‌تر و خوارتر و زبون‌تر.
اخساء
( exsā' ) م. ع. اخسى اخساء:
با گردكان طاق و جفت بازيد.
اخساء
( axessā' ) ع. ج خسيس ( xasis )
اخسار
( exsār ) ا. ع. نقصان و زياد و كمى.
اخسار
( exsār ) م. ع. كم كردن.
اخساس
( exsās ) م. ع. اخس اخساسا فرومايگى كرد. و اخس فلانا: فرومايه و خسيس يافت فلان را. و اخس الله حظه:
كم كناد خدا بهرۀ او را.
اخساف
( exsāf ) م. ع. اخسف العين اخسافا: كور شد آن چشم. و حفر البئر فاخسف: كند چاه را پس خسيف يافت آن را مر. خسيف ( xasif ).
اخسان
( exsān ) م. ع. اخسن الرجل اخسانا: خوار گرديد آن مرد پس از ارجمندى.
اخسر
( axsar ) ص. ع. بازيان‌تر.
اخسفة
( axsefat ) ع. ج خسوف ( xosuf ).
اخسمه
( axsome ) و ( axsame ) ا. پ.
مر. آخسمه.
اخسوم
( oxsum ) ا. ع. گوشۀ جوال.
اخسى
( axsi ) ا خ. پ. نام قصبه‌اى در ماوراء النهر در ناحيۀ فرغانه.
اخسيسك
( axsisak ) و
اخسيكت
( axsikat ) ا خ. پ. شهرى در تركستان و يا همان اخسى مى‌باشد.
اخسيكتى
( axsikati ) ص. پ. منسوب به اخسيكت. و اثير الدين اخسيكتى ا خ: از شعراى معروف تركستان.
اخش
( axc ) ا. پ. قيمت و بها و ارزش.
اخشاب
( axcāb ) ع. ج خشب ( xacab ).
اخشاش
( excāc ) م. ع. اخش البعير اخشاشا: چوب در بينى شتر كرد تا مهار در آن كشد.
اخشام
( excām ) م. ع. اخشم اللحم اخشاما: بوى گرفت آن گوشت.
اخشب
( axcab ) ص. ع. عيش ناخوش آينده و ناپسند. و چيز سخت و درشت. و كريه. و خشك. و خشن. ج: خشب ( xocb ).
اخشب
( axcab ) ا. ع. كوه. درشت و خشن و بزرگ.
اخشبان
( axcabāne ) ا خ. بصيغۀ تثنيه.
ع. دو كوه مكه كه ابو قبيس و احمر بود.
و دو كوه منى.
اخشف
( axcaf ) ص. ع. آنكه از خارش مانند پيران بر زمين رود. ج: خشف ( xocf ).
اخشم
( axcam ) ص. ع. مرد فراخ بينى.
و آنكه بينى وى بسبب علتى بوى گرفته باشد.
و آنكه قوۀ شامه ندارد.
اخشن
( axcan ) ص. ع. درشت غير املس از هر چيز. ج: حشن ( xocn ).
و رجل اخشن: مرد نكوهيده حال و زشت
