حال. و اخشن الجانب: صعب فوق از طاقت.
اخشن
( axcan ) ا خ. ع. نام جد ادهم ان محرز شاعر فارسى تابعى. و نام يك‌صد و سى تابعى.
اخشنده
( axcande ) ا. پ. يك نوع زنگله مر كودكان را.
اخشى
( axcā ) ص. ع. هذا المكان اخشى يعنى اين جاى بسيار بيمناك است.
اخشيج
( axceyj ) ا. پ. آخشيج و ضد و مقابل و مخالف.
اخشيجان
( axceyjān ) ج ا. پ.
آخشيجان و چهار عنصر. و ج اخشيح.
اخشيجستان
( exceyjestān ) ا. پ.
آنكه تحت كرۀ ماه واقع شده و محل عناصر.
اخشيشاب
( excicāb ) م. ع. اخشوشب اخشيشابا: دراز درشت اندام و برهنه استخوان گرديد. و اخشوشب فى عيشه: شكيبيد در رنج و مشقت و تكلف در رنج نمود تا قوى گردد. و اخشوشب فلان: خشن گرديد فلان.
اخشيشان
( excicān ) م. ع اخشوشن اخيشيشانا: بسيار سخت شد خشونت وى. و عادت كرد بپوشيدن لباس بسيار درشت غير املس. و سخن بسيار درشت گفت.
و زيست بزندگانى بسيار سخت.
اخشيك
( axceyk ) و
اخشيگ
( axceyg ) ا. پ. مخالف و مقابل و ضد و آخشيگ و آخشيج.
اخص
( axass ) ص. ع. مخصوص‌تر و خاص تر. و سزاوارتر. و اخص الخواص: از همۀ مخصوصان خاص‌تر و نزديكتر.
اخصاء
( exsā' ) م. ع. اخصا اخصاء آموخت يك علم را.
اخصاب
( axsāb ) ا. ع. نوعى از جامه.
و ج خصب ( xcsb ).
اخصاب
( axsāb ) ص. ع. بلد اخصاب:
شهر فراخ‌سال.
اخصاب
( exsāb ) م ع اخصب اخصابا:
فراخ‌سال شد. و اخصب القوم: فراخ حال گرديدند آن گروه. و اخصب العضاه:
روان شد آب درختان عضاهة تا رسيد به ريشۀ آنها.
اخصاص
( axsās ) ع. ج خصّ.
اخصاص
( exsās ) م. ع. خوار داشتن.
و عيب كردن.
اخصاف
( exsāf ) م. ع. اخصف اخصافا:
شتاب و سرعت كرد. و اخصف الورق على بدنه: چسبانيد و برهم نهاد برگها را يكان يكان بر بدن خود تا عورت وى بنظر نيايد.
اخصال
( exsāl ) م. ع. اخصل الرامى اخصالا: افتاد تير تيرانداز بر نشانه و يا نزديك نشانه.
اخصام
( axsām ) ا. ع. اخصام العين آنچه كرانه‌هاى پلك چشم بر آن استوار است و ج: خصم ( xosm ).
اخصف
( axsaf ) ص. ع. اسب و يا گوسپندى كه تهيگاه سپيد دارد. و شترمرغى كه داراى سياهى و سپيدى بود. و كوهى كه داراى سياهى و سپيدى باشد.
اخصن
( axson ) ع. ج خصين ( xasin ).
اخصوم
( oxsam ) ا. ع. گوشۀ جوال - لغة فى اخسوم.
اخضاب
( exzāb ) م. ع. اخضبت الارض اخضابا: برآمد گياه از زمين.
اخضاج
( exzāj ) م. ع. اخضجوا الامر اخضاجا: شكستند آن كار را.
اخضاد
( exzād ) م. ع. اخضد المهر اخضادا: كشيد آن اسب كره حلقۀ آهن لگام را از نشاط.
اخضار
( exzār ) م. ع. اخضره اخضارا: سبز گردانيد آن را.
اخضاع
( exzā' ) م. ع. اخضع اخضاعا: نرم كرد سخن را براى آن زن.
و اخضعه الكبر: پست گردانيد او را كلانسالى. و اخضعه الحاجة اليه: فروتن گردانيد حاجت و نيازمندى آن كس را بسوى وى.
اخضال
( exzāl ) م. ع. اخضله اخضالا:
تر كرد آن را به آب.
اخضد
( axzad ) ص. ع. خمنده و دو تا شونده.
اخضر
( axzar ) ص. ع. سبز و سياه. و فرس اخضر: اسب تيره رنگ.
اخضر
( axzar ) ا خ. ع. نام كوهى در طائف.
اخضر
( axzar ) ص. پ. - مأخوذ از تازى - سبز و رنگ اخضر: رنگ سبز. و طاوؤس اخضر ا خ: طاووس بهشت.
و درياى اخضر فلك: آسمان. و خليج اخضر: خليج ايران. و درياى اخضر درياى چين.
اخضرار
( exzerār ) م. ع. اخضر اخضرارا: بريده گرديد. و اخضر الزرع: سبز شد آن كشت. و اخضر الليل: سياه گرديد شب.
اخضع
( axza' ) ص. ع. راضى بخوارى.
و فرس اخضع: اسب پست گردن كه خلقى باشد. و كذلك ظليم اخضع.
اخضف
( axzaf ) ا. ع. مار.
اخضلال
( exzelāl ) م. ع. اخضل اخضلالا: طراوت‌ناك گرديد. و اخضل الليل: تاريك شد شب.
اخضيضاب
( exzizāb ) م. ع. - اخضوضب الشجر: سبز شد آن درخت.
