اخفاف
( exfāf ) م. ع. اخف اخفافا:
سبك حال شد. و اخف القوم: خداوند ستوران سبك شدند آن گروه. و اخف فلانا:
دور كرد بردبارى فلان را و باعث سبكى وى گرديد.
اخفاف
( exfāf ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - خوارى و سبكى. و اخفاف كردن ف م.:
تحقير كردن و سبك گردانيدن.
اخفاق
( exfaq ) م. ع. اخفق فلان اخفاقا: سر جنبانيد فلان از خواب و يا از غنودن. و اخفق الطائر: بال زد آن مرغ در پريدن. و اخفق الرجل: غزا كرد آن مرد و غنيمت نيافت. و اخفقت النجوم:
روى آوردند ستاره‌ها بفرو شدن. و اخفق الصائد: بى‌صيد بازگشت صياد. و اخفق فلانا: بر زمين زد فلان را. و طلب حاجة فاخفق: طلب حاجتى كرد پس بى‌مراد بازگشت.
اخفج
( axfaj ) ص. ع. بعير اخفج:
شتر مبتلا به بيمارى خفج.
اخفش
( axfac ) ص. ع. رجل اخفش:
مرد مبتلا به بيمارى خفش.
اخفش
( axfac ) ا خ. ع. نام سه تن از ائمۀ صرف و نحو. ج. اخافش.
اخفض
( axfaz ) ص. ع. فروتن تر و افتاده‌تر. و پست‌تر. و فروتر.
اخفى
( axfā ) ص. ع. پوشيده‌تر و پنهان‌تر.
اخفية
( axfiat ) ج ا. ع. اخفية النور:
غلافهاى شكوفه. و اخفية الكرى:
چشمها. و ج خفاء.
اخقاق
( axqāq ) ع. ج خق ( xaqq ).
اخقاق
( exqāq ) م. ع. فراخ كرانه شدن نعامة از زرنوق. و اخقت البكرة: فراخ سوراخ گرديد چرخ چاه از محور. و اخق الفرج: آواز داد كس هنگام گائيدن.
اخقوق
( oxquq ) و
اخقيق
( exqiq ) ا. ع. مغاكى در زمين كه كسى اندر وى پنهان شدن تواند. ج: اخاقيق
اخكار
( axkār ) ا. پ. آتش‌پاره و زغال افروخته. و خاكستر.
اخككند
( axkakand ) ا. پ. بازيچه‌اى مر كودكان را و آخكلند.
اخكل
( axkol ) ص. پ. درازسر. وا.
كاه و تبن.
اخكلند ( axka'land ) و اخكلند
و ( axkalandu ) ا. پ. بازيچه‌اى مر كودكان را مر. آخكلند.
اخكلنده
( axkalande ) ا. پ. قشو و ابزارى آهنين كه بدان اسب و اشتر را مى‌خارانند.
اخكم
( axkam ) ا. پ. چنبر طبل و غربال.
و بند و رشته.
اخكمر
( axkamr ) ا. پ. قوشقون و دنبالۀ زين كه زير دمب اسب اندازند.
اخكندو
( axkandu ) ا. پ. بازيچه‌اى مر كودكان را و آخكلند.
اخكوبه
( axkube ) ا. پ. مادگى و حلقه‌اى كه در آن تكمه را بند كنند.
اخكوچه
( axkuce ) ا. پ. تكمه و خرماى نارس.
اخكور
( axkur ) ا. پ. گلابى جنگلى.
و ميوۀ نارس. و ميوۀ ترش. و مادگى و اخكوبه.
اخكوزه
( azkuze ) و
اخكوژه
( axkuje ) ا. پ. دكمۀ كلاه و جامه. و گوى گريبان. و آلت بافندگى. و خرماى نارس.
اخكوژنه
( axkujane ) ا. پ. دكمه.
اخكوش
( axkuc ) ا. پ. ميوۀ نارس.
اخكوك
( axkuk ) ا. پ. زردآلوى نارس.
اخكوكش
( axkukac ) ا. پ. ميوۀ نارس.
اخكون
( axkun ) و
اخكونه
( axkune ) ا. پ. اخكوبه و مادگى و دكمه.
اخگار
( axgār ) ا. پ. آتش‌پاره و زغال افروخته. و خاكستر.
اخگر
( axgar ) ا. پ. زغال. و زغال افروخته و جمره و پارۀ آتش رخشنده. و اخگر تفته: زغال‌افروخته. و اخگر كشته زغال‌افروختۀ خاموش كرده.
اخگرستان
( axgarestān ) ا. پ.
آتشدان و جائى كه در آن آتش كنند.
اخگل
( axgol ) ا. پ. داسۀ غله يعنى خسهاى سر تيز كه بر خوشۀ گندم و جو و جز آن مى‌باشد. و توده و انبار جو.
اخل
( axall ) ص. ع. بى‌نواتر. و تهى‌دست.
و رجل اخل: مرد درويش مفلس.
اخل
( axoll ) ع. ج خلّ.
اخلاء
( axlā' ) ع. ج خلو ( xelv ) و خلى ( xalā ) و خالى.
اخلاء
( exlā ) م. ع. چون واوى باشد يق اخلى اخلاء: در جاى خالى بى‌مزاحم افتاد.
و اخلى المكان: خالى شد آن جاى. و اخلاه: خالى كرد آن را. و خالى يافت آن را.
و اخلاه و به: خلوت كرد با وى. و اخلاه معه: خالى يافت هر دو را. و اخليت من الطعام: خالى شد شكم من از طعام. و چون يائى باشد يق اخلت الارض اخلاء: علف ناك شد آن زمين. و اخلى الله الماشية:
رويانيد خدا علف را براى ستور.
اخلاء
( axellā' ) ع. ج خليل ( xalil ).
اخلاب
( axlāb ) ع. ج خلب ( xelb ).
و هم اخلاب النساء: ايشان زنان را براى سخن و فجور دوست دارانند و زنان ايشان را.
مر. خلب ( xelb ).
اخلاب
( exlāb ) م. ع. اخلب الكرم اخلابا: برگ آورد آن تاك. و اخلب الماء:
تيره گرديد آب.
اخلاد
( exlād ) م. ع. اخلد اليه اخلادا:
ميل كرد بسوى او. و اخلد بالمكان و اليه:
مقيم گرديد در آنجاى. و اخلد بصاحبه:
