تلاقى كوههاى ارزروم سرچشمه گرفته از دياربكر و موصل و بغداد مى‌گذرد و پس از آنكه 1300 كيلومتر طى مسافت نمود در كورناه با فرات تلاقى كرده و شط العرب تشكيل مى‌يابد. و در ساحل يسار شط العرب داخل مى‌گردد زهاب بزرگ و زهاب كوچك و شيروان و كورخه و كارون. و چون آب رودخانه آورند بشدت سريع الجريان است تازيان آن را دجله كه بمعنى تيز باشد گفته‌اند.
و نيز رود نيل را آورند گويند.
آورند
( āvrand ) ا. پ. مكر و فريب و حيله و خدعه.
آورنده
( āvarande ) افا. پ. رساننده و حاضركننده. و حامل.
آوره
( āv-rah ) ا. پ. رهگذر آب.
آورى
( āvari ) ص. پ. منسوب به آور يعنى صاحب يقين و تحقيق.
آوريدن
( āvaridan ) ف م. پ. آوردن.
و حمله كردن و هجوم آوردن.
آوريدن
( āvaridan ) ف م. پ. فرو بردن و بلعيدن. و ف ل. مجلس نمودن و مشورت كردن.
آوريز
( āv-reyz ) ا. پ. مستراح و بيت الخلاء و آبشتنگاه و آبريز.
آوريل
( āvril ) ا. پ. نام ماه چهارم از سال مردمان فرنگ.
آورين
( āvrin ) ا. پ. درخت عرعر.
آوزيدن
( āvezidan ) ف م. پ. آويختن و آويزان كردن.
آوزين
( āvzin ) ا. پ. آورين و درخت عرعر.
آوژه
( āveje ) ا. پ. نرمۀ گوش.
آوشن
( āvcan ) و آوشين ( āvcin ) ا.
پ. مر آويشن.
آوغون
( āv-qun ) ا. پ. نهر و آب گذر. و قنات.
آوگان
( āvgān ) ا خ. پ. نام پهلوانى در لشكر فريدون.
آوله
( āvle ) و ( āvele ) ا. پ. آبله و چيچك و جدرى و بثره و نفاطه و داخس. و طاول خرد. و هرچه شبيه و مانند آن باشد.
آون
( āven ) ص. ع. آسان و سهل.
و آهسته. و نرم.
آون
( āvan ) ص. پ. هر چيز آويزان و آونگ.
آونة
( āvenat ) ع. ج اوان و فلان يصنعه آونة يعنى مى‌كند آن را گاه‌گاه.
آونة
( āvenat ) ج ا. ع. سنگ‌پشتها - جمعى است كه واحد ندارد.
آوند
( āvand ) ا. پ. ريسمانى كه خوشه هاى انگور را بدان آويزند و جامه و غيره بر زبر آن اندازند. و حجت و دليل و برهان. و كاسه.
و دورى و بشقاب. و ديگ. و ديگر ظرفهائى كه در آشپزى لازم است. و كوزه. و ظرف.
و بساط شطرنج. و تخت و اورنگ. و آوند كردن ف م.: فراهم آوردن و جمع كردن.
آوند
( āvand ) و ( āvend ) ا. پ. نخست.
آوندى
( āvandi ) ص. پ. منسوب به آوند. وا. ظرفى كه در آن شراب ريزند يا شراب سازند.
آونگ
( āvang ) ا. پ. ريسمانى كه رخت بر آن اندازند و خوشه‌هاى انگور در آن آويزند. و هر چيز آويخته و آويزان. و هاون و افرازى كه در آن چيزها را بكوبند.
آونگان
( āvangān ) ص. پ. آويزان و معلق.
آونوس
( āvnus ) ا. پ. مر.
آبنوس.
آوو
( āvav ) ا خ. پ. نام شهرى.
آووه!
( āvuh ) ع، كلمه‌اى كه در وقت درد و شكايت مى‌گويند.
آوه!
( āvah ) پ. كلمۀ افسوس يعنى آه و واى.
آوه
( āve ) ا. پ. كوره و داش خشت پزى. و ريشه و طرازه و زنجيره. و ص. هر چيز كه صدا كند.
آوه
( āve ) ا خ. پ. شهرى قديم ما بين ساوه و قم و اكنون دهى است. و نيز دهى در خرقان.
آوه!
( āvvah ) ع. كلمه‌اى كه در وقت درد و شكايت گويند.
آوها
( āv-hā ) پ. ج آب يعنى آبها.
آوى
( āvi ) ا. ع. شخصى كه تعمير كند جاده را جهت گذشتن در شب. و ص. كسى كه رحم كند و مهربانى كند نسبت بديگرى.
آويخ
( āveyx ) ص. پ. آويز.
آويختگى
( āveyxtegi ) ا. پ. آويزانى و تعليق.
آويختن
( āveyxtan ) ف م. پ. آويزان كردن و معلق نمودن.
آويخته
( āveyxte ) ص. پ. آويزان و آونگان و معلق.
آويدن
( āvidan ) ف م. پ. پيچيدن.
و ف ل. خسته شدن و مانده شدن.
آويز
( āveyz ) ا. پ. هر چيز آويخته شده.
و جائى كه بر آن چيزها را معلق مى‌كنند. و قلابى كه براى چيزى آونگان مى‌نمايند. و قنارۀ قصابى.
و يا چوب قصابى. و كناره و دوره و حاشيه.
آويزان
( āveyzān ) ص. پ. آويخته شده.
آويزان
( āveyzān ) پ. ج آويز.
آويزانيدن
( āveyzānidan ) ف م. پ آويختن كنانيدن. و آويزان نمودن.
آويزش
( āveyzec ) م ح. پ. آويختن.
وا. تعليق و آويختگى. و نبرد و جنگ. و تصديع و ايذا.
آويزگن
( āveyzgen ) ص. پ. كسى كه بطور عجز و التماس دادخواهى مى‌كند و عارض.
