حليت - ضد حرمت.
اباحية
( ebāhiyat ) ج ا خ. ع. نام طايفه.
و گروهى.
اباخة
( ebāxat ) م. ع. فرونشاندن آتش.
اباخس
( abāxes ) ج ا. ع. انگشتان.
و بن انگشتان. و عصب و پى و وتر.
ابادة
( ebādat ) م. ع. هلاك كردن.
اباديد
( abādid ) ص. ع. متفرق و پريشان يق طير اباديد و تباديد: مرغان متفرق و پريشان.
اباديد
( abādida ) م ف. ع. ذهبوا اباديد و تباديد: رفتند متفرق و پريشان.
ابآر
( ab'ār ) ع. ج بئر ( be'r ).
ابأر
( eb'ār ) م. ع. كندن چاه.
ابار
( abār ) م. ع. ابر الكلب ابرا و ابارا.
(از باب ضرب و نصر): سوزن خورانيد سگ را. و ابرت العقرب: نيش زد كژدم. و ابر فلانا:
غيبت كرد فلان را. و ابر القوم: هلاك گردانيد قوم را.
ابار
( ebār ) ع. ج ابرة.
ابار
( ebār ) ابر الزرع و النخل ابرا و ابارا و ابارة (از باب ضرب و نصر): اصلاح نمود زراعت را و گشن داد و اصلاح نمود خرما بن را.
ابار
( abār ) ا. پ. سرب.
ابار
( abbār ) ا. ع. سوزن‌گر و سوزن فروش. و كيك. و پيشكار. و رهنما. و شياف - الابار: داروئى جهت چشم.
ابارة
( ebārat ) م. ع. ابر ابرا و ابارا و ابارة مر. ابار. و اباره الله ابارة:
هلاك گردانيد او را خدا.
ابارد
( abāred ) ج ابرد.
ابارص
( abāres ) ع. ج سامّ ابرص.
ابارق
( abāreq ) ع. ج ابرق. و ج ا خ.
نام چندين موضع.
ابارمة ( abāremat ) و اباره ( abāreh ) و ابارهة
( abārehat ) ع. ج ابراهيم.
اباريات
( obāriāt ) ا خ. ع. نام موضعى متعلق به بنى اسد.
اباريق
( abāriq ) ع. ج ابريق.
ابارية
( abāriat ) ع. ج ابراهيم.
اباز
( abbāz ) ص. ع. ظبى اباز و ظبية اباز: آهوئى كه در دويدن برجهد.
و آهوئى كه بدود و بطرفى رو نگرداند.
اباس
( obās ) ص. ع. امراة اباس:
زن بدخوى.
اباش
( obāc ) ا. ع. مجمع و انجمنى كه از هر نوع مردم در آنجا باشند.
اباشة
( obācat ) ا ج. ع. گروهى از مردم از هر جنس.
اباض
( ebāz ) ا. ع. رسنى كه بدان دست شتر را با بازويش بندند تا از زمين مرتفع باشد.
ج: ابض. و نام رگى در پا. و ا خ. نام پدر عبد اللّه تميمى كه گروه اباضية از خوارج منصوب بدو مى‌باشند.
اباض
( obāz ) ا خ. ع. نام دهى در يمامه كه نخلهاى آنجا از ساير نخلها بلندتر مى‌باشند.
اباضة
( ebāzat ) ا. ع. نصال افگندن گياه بهمى و آن پيكان مانندى است كه بر برگ آن ظاهر مى‌شود و ميفتد.
اباضية
( ebāziyat ) ج ا خ. ع گروهى از خوارج منسوب به عبد الله بن اباض تميمى.
اباط
( ebāt ) ا. ع. هر چيز كه در كنار و در بغل گيرند. و جعلته اباطى: گردانيدم او را متصل ببغل خود.
اباطح
( abāteh ) ع. ج ابطح ( abtah ).
اباطيل
( abātil ) ع. ج باطل.
اباعة
( ebāat ) م. ع. عرضه كردن جهت فروش و بيع.
اباعد
( abāed ) ع. ج. ابعد ( ab'ad ). ساكنين شهر دور.
ابا عن جد
( aban-an-jadden ) م ف. پ.
- مأخوذ از تازى - از پدر و جد. و زاد برزاد و پشت بر پشت و نسل بر نسل.
اباعر
( ab'āer ) ع. ج بعير ( bair ).
اباغ
( abāq ) ا. پ. اثر و نشان داغ. و ا خ.
نام موضعى.
اباغولس
( abāqulos ) ا. پ. - مأخوذ از يونانى - گياه دوائى.
اباغووس
( abāquvos ) ا خ. پ. يكى از فلاسفۀ يونان.
اباق
( ebāq ) م. ع. ابق العبد اباقا و ابقا (از باب ضرب و نصر و سمع): گريخت بنده بى‌خوف و رنج و پنهان شد و سپس بجائى رفت.
اباق
( ebāq ) ا. ع. بندۀ گريخته.
اباق
( obbāq ) ع. ج آبق و ابوق.
اباقاآن
( abā-qāān ) ا خ. پ. دومين پادشاه از سلسلۀ هلاكوئيان كه از 663 تا 681 سلطنت كرد.
ابال
( abbāl ) ا. ع. ساربان.
ابال
( obbāl ) ع. ج آبل.
ابالة
( ebālat ) ا. ع. پشتارۀ كلان از هيزم. و سياست. و زه چاه. و قبيله و جائنى فى ابالته: آمد با ياران و قبيلۀ خود. و ا ج. گروهى از پرندگان و اسبان و شتران. و ص. پى‌درپى آيندۀ از ايشان. ج: ابابيل. و ابالة ( ebbālat ) و ابيل ( ebbil ) و ابول ( abbul ) ايبال ( ibāl ) نيز بهمين معنى آمده‌اند. و ضغث على ابالة: بليه و سختى بر بليه و سختى ديگر. و يا ارزانى و فراخى بر ارزانى و فراخى ديگر - از اضداد.
ابالة
( ebālat ) م. ع. ابل ابلا و ابالة (از باب نصر و سمع): دانا و ماهر شدن بكار شتر. و اباله ابالة: كميزانيد او را. و در تهديد
