خ - 600 و ذ - 700.
ضظغ كه حروف آن عبارتند از:
ض - 800 و ظ - 900 و غ - 1000.
و گويند مرمر بن مرة كه از مردم طى بوده و خط عربى وضع كردۀ اوست هشت پسر داشت و اين هشت كلمه نام پسرهاى وى مى‌باشد.
ابجدخوان
( abjad-xān ) ص. كسى كه شروع بخواندن الف با مى‌كند.
ابجر
( abjar ) ص. ع. مرد برآمده ناف و كلان شكم. ج: بجر ( bojr ) و بجران ( bojrān ) وا. رسن كشتى. و ا خ. نام اسبى. و نام مردى.
ابجل
( abjal ) ا. ع. وريد بزرگى در دست و پا. و وريد بزرگى در دست استر و اسب كه در انسان آن را اكحل مى‌نامند.
ابجئرار
( ebje'rār ) م. ع. ابجئررت عنه ابجئرارا: سست گرديدم از وى.
ابح
( abahh ) ص. ع. مرد گلو گرفتۀ گران آواز و فربه. و چوب ستبر. وا. دينار. و تير قمار. ج: بحّ. و ا خ. نام شاعر هذلى.
ابحاء
( ebhā' ) م. ع. منقطع گرديدن يق ابحت على دابتى.
ابحاث
( abhās ) ع. ج. بحث ( bahs ).
ابحاح
( ebhāh ) م. ع. درشت حرف زدن و ابحه الصياح: گران آواز كرد او را بانگ زدن.
ابحار
( abhār ) ع. ج بحر ( bahr ).
ابحار
( ebhār ) م. ع. ملاقات كردن و رسيدن كسى را بى‌قصد و اراده. و شديد گشتن سرخى در روى بينى. و فراوان بودن محصولات زمين.
و ابحر الماء: شور گرديد آب. و ابحره:
شور يافت آن را. و نيز ابحار: سفر دريا كردن.
و مسلول گرديدن.
ابحر
( abhor ) ج. ع. بحر ( bahr )
ابحل
( abhol ) ا خ. پ. پادشاه جابلسا و آن شهريست مقابل جابلقا و هر دو در عالم مثالند نه در اين عالم.
ابخار
( ebxār ) م. ع. موجب تنفس عفن گشتن چيزى. و ابخره الشيى: بد بوى گردانيد آن را آن چيز.
ابخاز
( abxāz ) ا خ. پ. ولايتى است از قفقاز كه اكنون در تصرف روسها مى‌باشد.
ابخاق
( ebxāq ) م. ع. ابخق العين:
بركند چشم را. و ابخقت العين: برآمد چشم از چشم خانه.
ابخال
( ebxāl ) م. ع. بخيل يافتن كسى را.
ابخر
( abxar ) ص. ع. كسى كه نفسش منتن باشد.
ابخرة
( abxerat ) ع. ج بخار.
ابخره
( abxere ) ج ا. پ. - مأخوذ از تازى - و شمى كه از جاى نمناك و گرم برآيد. و اجسام دودى شكلى كه بواسطۀ اثر حرارت از اجسام جامد و يا مايع متصاعد گردند.
ابخص
( abxas ) ص. ع. مردى كه در چشم خانۀ او گوشت پاره‌اى رسته باشد.
ابخق
( abxaq ) ص. ع. مردمك چشم.
ابخل
( abxal ) ص. ع. بسيار حريص.
و بخيل. و بخيل‌تر.
ابخنان
( ebxanān ) م. ع. خفتن. و راست ايستادن. و ابخنت الناقة: بازيد ماده شتر براى دوشنده.
ابخنداء
( ebxendā' ) م. ع. ابخندى البعير: كلان و تمام ساق گرديد آن شتر. و ابخندت الجارية: تمام ساق گرديد آن كنيزك.
ابخوخ
( abxux ) ا. پ. بزاق و آب دهان.
و ص. ترش روى. و ا خ. اسم شهرى.
ابخوسا
( abxusā ) ا. پ. - مأخوذ از سريانى - ابو خلسا.
ابخينان
( ebxinān ) م. ع. مردن. و بازيدن ماده شتر براى دوشنده.
ابد
( abd ) م. ع. ابدت البهيمة ابدا و ابودا (از باب ضرب و نصر): وحشت گرفت و برميد آن چارپا.
ابد
( abad ) ا. ع. هميشه و روزگار. ج:
آباد و ابود. و بچۀ يكساله. و ص. دائم و قديم و ازلى و ابد آبد و ابد ابيد م. ف براى مبالغه. و لا آتيه ابد الابدية و ابد الابدين و ابد الابدين و ابد الابيد و ابد الاباد و ابد الدهر: يعنى نخواهم آمد نزد او هرگز و هيچ‌گاه.
ابد
( abad ) ابد ابدا (از باب سمع) خشم گرفت. و نفرت نمود.
ابد
( abad ) م ف. پ. - مأخوذ از تازى - هميشه و قديم و ازل.
ابد
( abed ) ص. ع. غضبناك و خشمناك و متنفر.
ابد
( ebed ) ا. ع. داه و كنيز.
ابد
( ebed ) و ( abed ) و ( ebd ) ص. ع.
اتان ابد: ماده خر بسيار زائيده و كذا امة ابد.
ابد الله
( abbadallāh ) ع. كلمۀ دعا يعنى هميشه و جاويد باد و درازى زندگانى دهاد ويرا خداى.
ابد
( obbad ) ج ا. ع. جانوران وحشى.
ابد
( abadd ) ص. ع. مردى كه دستهايش از هم دور باشد. و مرد بزرگ اندام كه اعضاى او يا دوران او از هم دور بود. و اسبى كه ما بين دو دستش دورى باشد. و ا. جولاهه. و الابد الرثيم: شير بيشه.
ابدا
( abadan ) م ف. پ. - مأخوذ از تازى - هرگز. و هميشه و دائما.
ابدا
( ebdā ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - شروع و اختراع و ايجاد. و ابدا كردن ف م.: شروع كردن. و خلق كردن و ايجاد نمودن.
