و آماسيدن لب. و زشت نمودن كار بر كسى.
و ابلمت الناقة: گشن خواه شد ماده شتر.
و آماسيده فرج گرديد از شدت آرزوى نر.
ابلان
( ebelāne ) ا. ع. بصيغۀ تثنيه - دو گله شتر مانند غمان كه دو گلۀ گوسپند است.
ابلاه
( eblāh ) م. ع. ابله يافتن كسيرا.
ابلة
( ablat ) و ( abalat ) ا. ع. گرانى و ناگوارائى طعام. و گناه و خطا. و وبال.
الحديث: كل مال اديت زكوته فقد ذهبت ابلته يعنى هر مالى كه ادا شد زكوة آن از پس رفت گرانى و وبال آن.
ابلة
( eblat ) ا. ع. خصومت و دشمنى.
ابلة
( oblat ) ا. ع. آفت و وبا. و ا ج. طايفه و قبيله.
ابلة
( abelat ) ص. ع. بركت داده شدۀ در ولد يق ناقة ابلة. وا. مطلوب و حاجت.
و لى عنده ابلة: نزد او حاجت من است.
و ما لى اليك ابلة: نيست مرا بسوى تو حاجتى.
ابلة
( ebellat ) ا. ع. نسل و خاندان و قبيله يقال هو من ابلة سوء.
ابلة
( obollat ) ا ج. ع خويش و قبيله يق جاء فى ابلته.
ابلج
( ablaj ) ص. ع. روشن و آشكار يق الحق ابلج و الباطل لجلج.
و گشاده ابرو الحديث فى صفته صلى اللّه عليه و آله: ابلج الوجه اى مشرقة.
ابلجاج
( eblejāj ) م. ع. روشن گرديدن.
ابلح
( ablah ) ص. ع. ابله.
ابلخ
( ablax ) ص. ع. كسى كه بزرگ‌منشى داشته باشد.
ابلد
( ablad ) ص. ع. كندخاطر. و بزرگ خلقت. و مرد گشاده ابرو.
ابلغ
( ablaq ) ص. ع. با مبالغه و بهتر رساننده و رساننده‌تر.
ابلق
( ablaq ) ص. ع. نر پيسه. و طلب الابلق العقوق يعنى طلب كرد چيز محال را. و ا. حيوانى كه براق نيز گويند. و ج ا خ.
نام گروهى از تازيان.
ابلق
( ablaq ) ص. پ. - مأخوذ از تازى - هر چيز دو رنگ عموما و سياه و سپيد خصوصا.
و ابلق چشم: كسى كه چشمش سياه و سپيد بود. و ابلق ايام ا.: دنيا و روزگار باعتبار شب و روز. و ابلق چرخ: شب و روز. و روزگار. و ابلق فلك: روز و شب. و روزگار. و دنيا و ابلق مطلق العنان: دنيا. و روزگار.
ابلقاق
( ebleqāq ) م. ع. ابلق الفرس:
نيك ابلق شد آن اسب.
ابلك
( ablak ) ص. پ. هر چيز دو رنگ عموما و سياه و سپيد خصوصا.
ابلگ
( abelg ) و ( abalag ) ا. پ.
شرارۀ آتش.
ابلم
( ablam ) ص. ع. مرد ستبر لب.
و ا. يك نوع تره مانند باقلا.
ابلم
( ablam ) و ( eblem ) و ( oblom ) ا. ع. برگ مقل.
ابلمة
( ablamat ) و ( eblemat ) و ( oblomat ) ا. ع. واحد ابلم. و المال بيننا شق الابلمة: آن مال ميان ما بالمناصفه است.
ابلنداج
( eblendāj ) م. ع. ويران شدن حوض و منهدم شدن و شكسته گشتن آن.
و ابلندج المكان: فراخ شد آن جاى.
ابلنداك
( eblendāk ) م. ع. وسيع و فراخ شدن. ابلندك الحوض: برابر زمين گرديد آن حوض.
ابلنصاء
( eblensā' ) م. ع. رفتن. و ابلنصى من ثيابه: بيرون آمد از جامۀ خود.
ابلنقاع
( eblenqā' ) م. ع. ابلنقع الكرب: دفع كرده شد اندوه. و ابلنقع الصبح: روشن شد صبح.
ابلنقاق
( eblenqāq ) م. ع. روشن و ممتاز شدن راه.
ابلوج
( abluj ) و
ابلوح
( abluc ) ا. پ.
قند سفيد. و شكر سفيد. و قند سوده. و نبات سفيد. و آبلوج.
ابلوج
( obluj ) ا. ع. - مأخوذ از فارسى - قند. و نبات سفيد.
ابلوك
( abluk ) ص. پ. دورو و منافق و چاپلوس.
ابله
( ablan ) ص. ع. نادان و سليم دل بى‌شر. و احمق بى‌تميز. و كسى كه بى‌شر است و خوش‌خوى كمتر رسندۀ بدقائق امور.
و بسيار سليم دل. ج: بله ( bolh ). الحديث اكثر اهل الجنة البله يعنى البله لامر الدنيا لقلة اهتمامهم بها و هم اكياس فى امر الاخرة.
و عيش ابله: زيست با ناز و نعمت.
و شباب ابله: جوانى خوش كه گوئى صاحب آن از آفتهاى زمانه بى‌خبر است.
ابلهانه
( ablahāne ) ص و م ف. پ.
- مأخوذ از تازى - بى‌عقلانه و از روى حماقت.
ابله لب
( ablah-lab ) ص. پ. - مأخوذ از تازى - هرزه‌گو و ياوه‌گو و بيهوده‌گو.
ابلهى
( ablahi ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - حماقت و نادانى و ساده‌دلى.
ابلى
( aboliy ) ا. ع. مهتر و پارساى ترسايان.
ابلى
( ebeliy ) و ( abaliy ) و ( ebaliy ) ص. ع. صاحب شتران.
ابلئجاج
( eblejāj ) م. ع. گشاده و نيك هويدا گرديدن. و واضح و آشكار شدن.
ابليز
( ebliz ) ا. ع. طين الابليز:
طين مصر.
