ابليس
( eblis ) ا خ. ع. شيطان و اسقنبه.
ابليس
( eblis ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - ديو. و ا خ. شيطان. و ابليس پر تلبيس ص.: كسى كه شيطنت و مكر و عيب خود را بشدت پنهان كند و مكار.
ابليسانه
( eblisāne ) ص. پ. - مأخوذ از تازى - منسوب بشيطان. و م ف. بطور شيطنت و از روى مكر و خدعه.
ابليقاق
( ebliqāq ) م. ع. ابلق الفرس ابليقاقا: ابلق و دو رنگ شد آن اسب.
ابليم
( eblim ) ا. ع. عنبر. و انگبين.
ابم
( abamm ) ا. ع. تارهاى بم از رود.
ابميق
( ebmiq ) ا. پ. آلتى كه در گردن گاو بندند و بدان جفت را بند نمايند و زمين را شخم كنند.
ابن
( abn ) ا. ع. طعام خشك.
ابن
( abn ) م. ع. ابنه بشيئى ابنا. (از باب ضرب و نصر): متهم كرد او را بچيزى.
و فلان يوبن بكذا (مجهولا): فلان ياد كرده مى‌شود به بدى. و ابنه ابنا (از باب نصر): عيب كرد او را در روى وى. و ابن الدم فى الجرح: سياه شد خون در زخم.
ابن
( aben ) ص. ع. غليظ و ستبر از طعام و شراب.
ابن
( aban ) ع. ج. ابنة ( obnat ).
ابن
( ebn ) ا. ع. پسر و اصل آن بنو ( banavon ) يا بنى ( banayon ) بوده است.
ج: ابناء و بنون. و ابن الارض: گياه.
و ابن آهى: يك نوع مرغ. و ابن اثير عز الدين على بن محمد بن عبد الكريم بن عبد الواحد شيبانى ا خ.:
صاحب كتاب كامل التواريخ تولدش در جزيرۀ ابن عمر و در 555 هجرى و وفاتش در موصل در سال 630. و ابن البوح ا. فرزند.
و ابن بقيع: سگ. و ابن البراء: نخستين شب و يا نخستين روز از هر ماه. و يا پسين شب و يا پسين روز از آن. ابن جنة: نان.
و ابن ذكاء: سحر و بامداد. ابن السبيل:
مسافر. و ابن السحاب ا. باران. و ابن الصبح: آفتاب. و حرامزاده. و ابن عشرين: جوان بيست ساله. و ابن العرس راسو. و ابن العنب: مى و شراب.
ابن الغمام: ژاله و تگرگ. و ابن الله ص: بدبخت و بى‌نصيب. و ابن اللبون ا.: شتر بچۀ شيرخواره. و ابن الماء:
هر مرغ آبى. و ابن الواحد: هر پسر يگانه و فردى. و ابن آوى: شغال.
ابنا
( abnā ) ج ا. پ. - مأخوذ از تازى - پسران. و ابناى انس و جن: مردمان و پريان. و ابناى جنس: مردمان در يك مرتبه و يك درجه و در يك وضع و حالت. و ابناى درزه: مردمان فرومايه و دون. و ابناى جهان: انسان و حيوان و نبات. و ابناى دهر و ابناى روزگار و ابناى زمان و ابناى عصر: مردم عالم. و مردمان همزاد و هم‌عصر.
ابناء
( abnā' ) ج ا خ. ع. مردمى از ايران كه در اول اسلام هجرت كرده در يمن سكونت اختيار كردند. مر. خضارمة. و نيز ج: اه بن.
ابناء
( ebnā' ) م. ع. ابنيته: بخشيدم او را بنا و آنچه بدان بنا كنند و عمارت سازند.
و يا قرار دادم او را كه خانه‌اى بنا كند.
ابناج
( ebnāj ) م. ع. نسبت دادن خود را بخاندان بزرگ.
ابناخون
( abnāxown ) ا. پ. قلعه و حصار محكم.
ابناس
( ebnās ) م. ع. گريختن از شر و بدى.
ابناق
( ebnāq ) م. ع. ابنق الودى ابناقا: پيوند كرد نهال را.
ابن الوقت
( ebnol-vaqt ) ص. پ. - مأخوذ از تازى - مفت‌خور. و غنيمت شمارندۀ وقت و كسى كه بمقتضاى وقت و زمان عمل كند.
ابنان
( ebnān ) م. ع. ابن بالمكان ابنانا: مقيم شد در آن جاى.
ابناوى
( abnāvi ) ص. ع. منسوب به ابناء (ايرانيانى كه در يمن سكنى گرفتند).
ابنبم
( abanbam ) ا خ. ع. نام موضعى.
ابنة
( ebnat ) ا. ع. دختر. ج: بنات و قولهم ابنة اقعدى و قومى كنيز را گويند.
و ابنه الجبل: رد صدا و انعكاس صوت در كوه.
ابنة
( obnat ) ا. ع. گره چوب. و مرد استواراى و سر حلقوم شتر. و كينه و دشمنى و عيب.
و باصطلاح طب خارشى در كون كه جز بگائيدن تسكين نيابد.
ابنت زده
( obnat-zade ) ص. پ. رسوا و بدنام. و كسى كه از وى نفرت دارند.
ابن سيرين
( ebne-sirin ) ا خ. پ.
محمد بن سيرين غلام انس بن مالك از اكابر تابعين كه در علم تعبير خواب ماهر بوده و روايت حديث از ابو هريره و عبد اللّه بن عمر و عبد اللّه بن زبير رضى اللّه عنهم مى‌كند در سال 110 هجرى وفات يافت.
ابن سينا
( ebne-sinā ) ا خ. پ. ابو على شيخ الرئيس.
ابن كاكويه
( ebne-kākuye ) ا خ. پ.
علاء الدوله ابو جعفر بن شهريار حاكم اصفهان و همدان. در سال 433 هجرى وفات نمود.
ابن مقله
( ebne-moqle ) ا خ. پ.
امام الخطاطين ابو عبد الله محمد بن حسين بن مقله در اوائل مائه چهارم هجرى با كمال اشتهار ظهور كرد و اثرى را كه
