مى‌برند. و ابو سعد ص.: پير عاقل. و ابو سليمان ا.: خروس. و ابو سيف ا خ.:
لقب نادر شاهنشاه ايران. و ابو صفوان ا.: شير و لبن. و ابو طالب ا خ.: پدر حضرت امير المؤمنين عليه السلام. و ابو طامون ا. قفر اليهود. و ابو طيب: عطار و دوا فروش. و ابو عامر: كفتار. و ابو عذر المرأة: مرد دوشيزگى رباى زن. و ابو عكرمة: كبوتر. و ابو علس: نوعى از بنفشه. و ابو عمرة: گرسنگى. و ابو عون:
خرما. و نمك. و ابو فراس: ببر. و ابو قابوس ا خ.: كنيۀ نعمان پادشاه تازيان.
و ابو قانيس ا.: يك نوع گياهى كه در رنگرزى بكار مى‌برند. و ابو قلمون: بوقلمون و نوعى از ابريشم الوان. و روزگار. و سنگ پشت.
و فيل مرغ. و ص. شخص بى‌ثبات و متلون المزاج. و ابو قيس ا.: بوزينه و ميمون.
و ابو كير ا خ.: نام جزيره‌اى نزديك اسكندريه. و ابو لهو ا.: دهل و طبل و نقاره.
و ابو مالك ا.: گرسنگى. و ابو مثوى:
ميزبان و خداوند خانه. و ابو مرة ا خ.:
ابليس و شيطان. و ابو مريم ا.: پيادۀ قاضى.
و ابو مزاحم: گاو نر. و ابو معشر ا خ.: نام يكى از علماى معروف در علم هيأت و نجوم كه در سال 272 هجرى وفات يافت و دانشمندان فرنگ اين حكيم را البومزر مى‌نامند. و ابو منصور: نام شهرى. و ابو مونس ا.: شمع. و ابو ناجع: حلوا و مربا.
و ابو نافع: سركه. و ابو نعيم: نان سپيد. و ابو يحيى ا خ.: ملك الموت و حضرت عزرائيل كه بزبان پارسى مرداد گويند.
ابواء
( abvā' ) ا. ع. نسبت پدرى و مادرى.
و ا خ. نام كوهى ما بين مكه و مدينه. و نام شهرى.
ابواء
( abvā' ) ص. ع. عنز ابواء: بزى كه از بوئيدن بول بز ماده بيمار شده باشد.
ابواب
( abvāb ) ع. ج باب. و باب الابواب ا خ.: در بند و حصارى در كنار درياى آسگون.
ابواب
( abvāb ) ج ا. پ. - مأخوذ از تازى - راهها و طريقه‌ها. و درها. و باج و خراج. و خراجى كه دوباره گرفته شود. و در حساب و حدود بمعنى غايتها. و ابواب كتاب: فصلهاى آن. و ابواب نجات: طريقۀ حصول نجات.
و ابواب بهشت ج ا خ.: درهاى بهشت.
و ابواب جمعى ا. آنچه از باج و خراج كه در نزد كسى جمع شود.
ابواز
( abvāz ) ع. ج باز.
ابواص
( abvās ) ع. ج بوص.
ابواع
( abvā' ) ا. ع. كلمه‌اى كه بدان ميش ماده را براى دوشيدن خوانند و نيز نعجة را ابواع گويند بدان جهت كه در رفتن گام فراخ مى‌نهد.
ابواع
( abvā' ) ع. ج باع و بوع و بوع
ابواق
( abvāq ) ع. ج. بوق.
ابوال
( abvāl ) ع. ج بول. و ابوال البعال ا. شراب و مى. و سراب.
ابو الحسن
( abol-hasan ) ا خ. ع.
كنيۀ حضرت امير المؤمنين على عليه السلام.
و ابو الحسن الاول: كنيۀ موسى بن جعفر.
و ابو الحسن الثانى: على بن موسى الرضا.
و ابو الحسن الثالث: على بن محمد سلام اللّه عليهم اجمعين.
ابو القاسم
( abol-qāsem ) ا خ. ع.
كنيۀ حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله.
ابوان
( abavān ) ا. بصيغۀ تثنيه. ع. پدر و مادر.
ابوب
( obub ) م. ع. ابت الريح ابوبا (از باب نصر): وزيد باد.
ابوبان
( abubān ) ا. پ. توبه و انابه.
ابو بكر
( abu-bakr ) ا خ. ع. كنيۀ عبد الله بن ابى قحافة خليفۀ اول رضى اللّه عنه كه 63 سال عمر كرد و در سال سيزدهم هجرى وفات نمود.
ابوة
( obovvat ) ا. ع. پدرى.
ابوة
( abovvat ) م. ع. ابوت و ابيت ابوة (از باب نصر): پدر گرديدم يعنى صاحب فرزند شدم.
ابوت
( obut ) م. ع. ابت اليوم ابتا و ابوتا. مر. ابت.
ابوت
( obovvat ) ا. پ. - مأخوذ از تازى - پدرى. و نسبت پدرى و مقام و مرتبۀ پدرى.
ابو تراب
( abu-torāb ) ا خ. ع. كنيۀ امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام گويند آن بزرگوار اين نام را بسيار دوست مى‌داشت چه حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله ويرا باين كنيه مكنى كرده بود.
ابو جهل
( abu-jahl ) ا خ. ع. كنيۀ عمرو بن هشام مخزومى از بزرگترين دشمنان آن حضرت صلى اللّه عليه و آله. پس از آنكه هفتاد سال از عمرش گذشت در جنگ بدر كشته شد.
ابو حنيفه
( abu-hanife ) ا خ. پ.
امام اعظم نعمان بن ثابت رحمه اللّه مقنن مذهب حنفى. تولدش در سال 80 هجرى و وفاتش در 150 و مقبره‌اش در بغداد مزار عامه است.
ابود
( obud ) ع. ج ابد.
ابود
( obud ) م ع. ابد بالمكان ابودا:
(از باب ضرب): اقامت كرد در آنجاى. و ابد الشاعر: گفت شاعر شعر مشكل كه فهميده نمى‌شود. و ابدت البهيمة ابدا و ابودا:
وحشت گرفت چاروا و برميد. و ابد ابودا:
جاودانه شد.
ابو دردا
( abu-dardā ) ا خ. ع. نام يكى از اصحاب آن حضرت صلى اللّه عليه و آله.
ابو ذر
( abu-zar ) ا خ. ع كنيۀ حبذب بن جنادة الغفارى يكى از بزرگان اصحاب
