جامه كردن.
اتو
( ottu ) ا. پ. مر. اتوّ.
اتواء
( atvā' ) ع. ج تو.
اتواء
( etvā' ) م. ع. هلاك كردن و اتواه الله: هلاك گرداند او را خداى.
اتواء
( ettevā' ) م. ع. اتويت منزلى و اليه اتواء: پناه گرفتم منزل خود را و جاى گرفتم به آن.
اتواق
( atvāq ) ع. ج توق.
اتواه
( atvāh ) ع. ج توه.
اتوب
( otub ) ع. ج اتب.
اتوة
( atvat ) اتوته اتوة اى اتيته:
آمدم او را.
اتوت
( atut ) ا. پ. به لغت زند تندى و تيزى.
اتوز
( atvaz ) ص. ع. كريم الاصل.
اتوشه
( atuce ) ا خ. پ. نام عمۀ شاپور.
اتوم
( atom ) ا. پ. - مأخوذ از يونانى - بمعنى جزء لا يتجزى باصطلاح علماى طبيعى جسم بى‌نهايت كوچكى كه ظاهرا تجزيۀ آن ممكن نبود و باعتقاد متقدمين از فيلسوفها و جمعى از دانشمندان طبيعى معاصر اتوم مانند عنصر در تركيب اجسام داخل مى‌گردد و بعضى ديگر از علماى طبيعى مى‌گويند عالم مركب شده است از اتمها.
اتوم
( atum ) ص. ع. زن تنگ‌كس. و هر زنى كه دو فرج او يعنى پيش و پسش يكى شده باشد.
اتومبيل
( otomobil ) ا. پ. - مأخوذ از يونانى - يعنى بخودى خود متحرك - گردون و كالسكه‌اى را گويند كه بدون اسب و محرك ظاهر با كمال سرعت حركت مى‌كند و چون زمين صاف و هموار و بدون بلندى و پستى باشد در سرعت سير مقابل با قطار راه‌آهن است.
اتون
( atun ) ا. ع. آتش‌دان نان‌پزى و آهك‌پزى و جز آن. ج: اتن.
اتون
( otun ) م. ع. اتن اتنا و اتونا . مر. اتن.
اتون
( attun ) ا. ع. آتش‌دان نان‌پزى و آهك‌پزى و جز آن. ج اتاتين.
اتونات
( atunāt ) ع. ج اتونة.
اتونة
( atunat ) ا. ع. تون و كوره و آتش دان و گلخن. ج: اتونات.
اتونى
( atuniy ) ا. ع. تون تاب و گلخن تاب.
اتوه
( atvah ) ع. كلمۀ تعجب. يق ما اتوهه چه سرگردانست او.
اتهاب
( ettehāb ) م. ع. بخشش پذيرفتن.
اتهال
( ettehāl ) م. ع. زن خواستن.
و با اهل شدن.
اتهام
( ettehām ) م. ع. اتهم اتهاما:
به تهامة درآمد و فروكش شد در آن. و اتهم البلد: ناگوارد شمرد آن شهر را.
اتهام
( ettehām ) م. ع. تهمت نهادن كسيرا. و تهمت پذيرفتن و بدنام شدن.
اتهام
( ettehām ) ا. ع. - مأخوذ از تازى - بدنامى. و بدگمانى. و تهمت نسبت به بد عملى به كسى درصورتى‌كه داراى وى نباشد.
اتى
( aty ) م. ع. اتاه اتيا و اتيانا و اتيانة و مأتاتا و اتيا ( otiyan ) و
اتيا ( etiyan ) (از باب ضرب): آمد او را.
و قوله تعالى: لاٰ يُفْلِحُ اَلسّٰاحِرُ حَيْثُ أَتىٰ اى حيث كان: رستگار نمى‌شود ساحر هرجا كه باشد. و اتى الامر: كرد اين كار را. و اتى عليه الدهر: هلاك كرد او را زمانه.
و اتى المراة: جماع كرد آن زن را. و باين معنى نزد فقها مستعمل است. و اتى فلان (مجهولا): دشمن فلان نزديكش رسيد. و من هاهنا اتيت: از اين جا آمد بر تو بلا.
اتى
( etā ) ا. ع. چوب و يا برگ كه در جوى افتد. ج: اتاء و اتىّ.
اتى
( attā ) ع. حرف جر بمعنى حتى.
اتى
( atiy ) ع. ج اتاوة.
اتى
( atiy ) ص. ع. غريب و اجنبى. و غير منتظر و سيل اتى: تو جبۀ ناگهان و غير منتظر.
اتى
( atiy ) و ( etiy ) و ( otiy ) ا. ع.
جويچه‌اى كه شخص آن را بسوى زمين خود آورد.
اتى ( etiy ) و ( otiy ) م. ع. اتى اتيا و اتيا ( etiyan ) و اتيا
( otiyan ). مر. اتى.
اتى
( otiy ) ع. ج اتى ( etā ).
اتئاء
( ette'ā' ) م. ع. وعده پذيرفتن.
اتئاب
( etteāb ) م. ع. رسوا گرديدن.
و شرمنده شدن.
اتئاد
( etteād ) م. ع. آهستگى نمودن. و اتئد فى امرك يعنى ثابت باش در كار خود.
اتياس
( atyās ) ع. ج. تيس ( tays ).
اتئاس
( etteās ) م. ع. نوميد كردن
اتيام
( ettiām ) م. ع. ذبح كردن گوسپند تيمة را يعنى گوسپند شيردارى كه در خانه آن را نگاه دارند.
اتيان
( etyān ) و
اتيانة
( etyānat ) م. ع.
اتى اتيا و اتيانا و اتيانة: مر. اتى را.
اتية
( atyat ) ا. ع. اتية الجرح:
مادۀ زخم و آنچه برآيد از آن.
اتيشة
( otaycat ) ا. ع. اتيشة القوم:
آنكه تباه عقل و ضعيف باشد و جنگ كردن نتواند.
اتيع
( atya' ) ص. ع. بر روى در افتادۀ از حماقت. وا. مكانى كه روبروى آن سراب بيابان باشد.
اتيل
( etil ) ا. پ. - مأخوذ از فرانسه - باصطلاح كيميا گروه مونوانوميك را گويند كه در الكل خالص موجود است چه الكل عبارت است از هيدرات اتيل و اين ماده چون با كاروبرم و يد مثلا مركب شود توليد كلرور
