مذهب خود ابا کردند و پس از شکنجه‌های سخت در سال ۴۴۶ بقتل رسیدند. یوحنان مطران نیز در زمرۀ آنان کشته شد. سال بعد پثیون،[۱] که یکی از مهم‌ترین شهدای عیسوی است و در نواحی کوهستانی ماد و ناحیۀ دجله دعوت او پیشرفت بسیاری حاصل کرده بود، شکنجه شد و بقتل رسید و سر او را بر سخره‌ای گذاشتند واقع در قرب شاهراهی که تیسفون را به نواحی شرقی کشور متصل می‌نمود.[۲]
یزدگرد در سنوات آخر سلطنتش به سختی گرفتار جنگ کیداریان بود و در سال ۴۴۷ به مرگ طبیعی فوت شد. پسر ارشدش هرمزد سوم، که با لقب شاهنشاهی در سگستان حکومت داشت، بتخت نشست، لکن برادر کوچک او پیروز ادعای سلطنت داشت و با سپاهی، که از نواحی شرقی آورده بود، به هرمزد، که در ری
.jpg)
شکل ۳۵-سکه پیروز
(موزه ملی کپنهاک)
اقامت داشت،[۳] حمله برد. در مدت جنگ این دو شاهزاده، مادرشان، که دینگ نام داشت، در تیسفون سلطنت می‌کرد. اکنون مهری موجود است، که صورت
- ↑ Peshion
- ↑ هوفمان، ص ۶۸-۴۳؛ لابور، ص ۱۲۶ و بعد.
- ↑ اینکه در بعضی از روایات عربی (رک طبری، ص ۸۷۲، نلدکه، ص ۱۱۵ و ص ۱۱۷، یادداشت ۳) آمده است، که پیروز از پادشاه هفتالیان سپاهی به یاری خود گرفت، افسانه است و منشأ آن ظاهراً تقلید از سرگذشت کواذ پسر فیروزبذ، که با پادشاه هفتالیان عقد مودت بست و شرح آن پایین‌تر بیاید، هنگام مرگ یزدگرد دوم هنوز هفتالیان به مرزهای ایران نرسیده بودند (مارکوارت. ایرانشهر، ص ۵۷).
