در افسانه‌ها آمده است، که این شهر را طابق النعل بالنعل مطابق نقشۀ انطاکیه بنا کرده بودند، به‌طوری‌که هریک از مهاجرین منزل خود را به آسانی یافت[۱]. کسری در آنجا چندین حمام و یک میدان اسب‌دوانی بنا نمود و به سکنۀ آن امتیازات و عنایات مخصوص مبذول داشت، از جمله مسیحیان را آزادی مذهبی عطا نمود. اهالی این شهر مستقیما تحت نظر شاه قرار گرفتند و هرگاه مجرمی بدانجا پناهنده می‌شد، کسی حق نداشت معترض او بشود.[۲]
در مغرب دجله آثار حصاری دیده می‌شود، که قسمت اعظم آن را با آجر بابل ساخته‌اند و مساحتی قریب ۲۸۶ هکتار را احاطه نموده است. این شهر سلوکیه است، که قدیمی‌ترین قسمتهای پایتخت بشمار می‌رود و اردشیر اول بخشی از آن را مجددا بنا کرد و آن را ویه اردشیر نام نهاد[۳]. حصار آن همان دیوار شهر سلوکیه عهد سلوکیان است[۴]. شهر ماحوزا[۵]مجاور سلوکیه بود. از آن گذشته مؤلفین یهود و سریانی کلمه
- ↑ طبری، ص ۸۹۸، نلدکه، ص ۱۶۵.
- ↑ پروکوپیوس، جنگ ایران ۱-۴/۱۴/۲.
- ↑ ویه اردشیر Veh-Ardasher پهلوی «به اردشیر» است. عقیده نلدکه (مجله شرقی وین، دوره ۱۶ (۱۹۰۲)، ص ۷)، مبنی بر اینکه معنی حقیقی ویه اردشیر «خانه اردشیر» است، ویه همان بی‌آرمی be است، که به معنای خانه است، ظاهراً خطاست، رک بیلی، بولتن شرقی،۹، ص ۲۳۲.
- ↑ زاره-هرتسفلد، سفر باستان‌شناسی، ص ۵۰ و بعد.
- ↑ ماحوزا مفرد است؛ مقایسه شود با بالاتر، ص ۴۰۶ بنا بر کتاب آمیانوس (کتاب ۲۵، بند ۵، پاره ۳) کوش Coche یا به سریانی کوخی Kokhe نام دیگر سلوکیه بود. اما ادوارد میر می‌گوید (گزارشهای انجمن شرقی آلمان- Mitt. d. Deutschen Orient Gcs شماره ۶۷، ص ۱۸)، که کلمه کش بغلط در متن مغشوش آمیانوس راه یافته است. زسیموس zosimos (کتاب سوم،۲۳ و بعد) عبارتی دارد، که تقریبا عین مطالب آمیانوس است، در آنجا نیز کلمه Zokhase را به صورتی آورده. که فساد در آن راه یافته است. مطابق عبارت دیگری که آمیانوس (کتاب ۲۶، بند ۶، پاره ۲) می‌آورد کوش قدری دورتر از سلوکیه در مصب نهر ملکا، که بدجله می‌ریزد، واقع بود.
