پرستندگان میثر[۱] (مهر) در نیایش او و خدایانى، كه در گرد اویند، یشت‌ها را مسرایند و این همان سرودهایى است، كه نمونه‌هایى چند از آن كه، با اصول دین زردشتى تطبیق شده، در قسمت موسوم به «جدید» اوستا تا امروز براى ما محفوظ مانده است. از جمله این دسته خدایان یكى رشنو[۲] (یعنى راستى) و دیگرى سروش[۳] (سروش به معناى اطاعت) است. این نامها همچون غالب اسامى خدایان اوستایى مانند «مجردات مجسم» بنظر مى‌آید. با دعاى نیبرگ[۴] این خدایان در حقیقت نماینده و مظهر هیئت‌هاى اجتماعیه مى‌باشند. بگمان او رشنو خداى «آزمایش دینى» (ور[۵]) و سروش خداى امت دیندار و آماده دفاع مهرپرست بود. اشى[۶] الاهه بارورى و زناشوئى، بمؤمنین بركت در ازدواج و هر گونه سعادت ارزانى مى‌داشت. دیگر از زمره خدایان ورثرغن[۷] (بهرام) خداى حمله و پیروزى-خداى جنگ و خورنه[۸] یافرى، كه جلال و اقبال شاهان بحق از اوست، مى‌باشد و بسى خدایان كوچك دیگر پرستندگان مهر، هنگام قربانى جانوران براى خدایان، خود را با هوم[۹] (هوم سرمست مى‌كردند و آن مشروبى بود، كه از فشرده گیاهى بهمین نام (هوم نزد ایرانیان سم[۱۰] نزد هندیان) بدست مى‌آمد. هوم بعنوان خدایى، كه مؤمنین را در جذبه مذهبى گرد هم مى‌آورد، پرستش مى‌شد.
اما اینكه نیبرگ[۱۱] مى‌خواهد اردرى سورا اناهیتا[۱۲] (اردویسور بانو ناهید)،
