کارهای خود نه اینکه رشوه از کسی نگرفت و شیوه دادگری را هرگز رها نکرد بلکه کاری کرد که همه را از خود خرسند ساخت و هر چه دادند به خرسندی دادند.
بدانسان که پیشینیان جشن دوره کیوان[۱] را می‌گرفتند و از یاد آن خرسندی می‌نمودند.
به همین سان همه یونانیان زمانی را که آریستیدیس باج از آنان می‌گرفت بهترین و خوش‌ترین زمان یونان می‌شمارند و از یاد آن خرسندی می‌نمایند.
به ویژه از این جهت که اندکی پس از آن میزان باج دو برابر گردیده و پس از دیری سه برابر شد.
زیرا باجی که آریستیدیس بر مردم بسته بود چهارصد و شصت تا لنت بود.
ولی پریکلیس یک سوم کما بیش را بر آن افزود.
زیرا ثوکیدیدیس می‌گوید که در آغاز جنگهای پلوپونیسوس درآمد آتنیان از جانب همدستان خود ششصد تا لنت بود.
سپس پس از مرگ پریکلیس هم کسان مردم فریب کم‌کم بر روی آن می‌افزودند تا به میزان یک هزار و سیصد تا لنت رسانیدند و این فزونی نه تنها در میان جنگ بود که به عنوان دراز شدن زمان آن یا به بهانه دیگر گرفته می‌شد بلکه در هنگامهای دیگر نیز بود که به عنوان ساختن بازیخانه‌ها و درست کردن تندیسه و بنیادها نهادن پرستشگاه‌ها می‌گرفتند.
باری آریستیدیس در سایه آن رفتار خود در باجگیری شهرت بی‌اندازه یافته و نامش بر زبانها افتاد ولی ثمیستوکلیس بر او ریشخند نموده می‌گفت:
پس این ستایشها نه درباره یک مرد بلکه درباره یک کیسۀ پول می‌باشد.
بدین‌سان او را کیسه پول می‌نامید.
این سخن به سزای عبارتی بود که آریستیدیس درباره ثمیستوکلیس به کار برده بود.
بدین‌سان که هنگامی ثمیستوکلیس گفت:
گران‌مایه‌ترین چیزی که یک سردار باید داشته باشد اینست که به اندیشه دشمن پی برده نقشه کار او را از پیش بداند.
آریستیدیس در پاسخ او گفت:
- ↑ مقصود جشنهایی است که یونانیان به نام یادآوری زمان فرمانروایی کیوان که در افسانه‌های ایشان یاد شده می‌گرفتند.
