این برگ هم‌سنجی شده‌است.
نقطه‌گذاری
- علامت‌های نقطه‌گذاری به دو گروه کلی تقسیم می‌شوند: منفرد و مزدوج.
- علامت‌های نقطه‌گذاری منفرد علامت‌هایی هستند که به‌تنهایی ظاهر می‌شوند و لزوماً با علامت دیگری به کار نمی‌روند. نمونه: نقطه (.) و ویرگول (،).
- هنگام استفاده از آن‌ها باید نکته‌های زیر را رعایت کرد:
- بدون فاصله با نویسهٔ پیشین وارد می‌شوند.
- میان آن‌ها و حرف (الفبای) بعدی یک فاصله وجود دارد.
- درست:
o «دارا انار دارد. سارا انار ندارد.»
- نادرست
o «دارا انار دارد.سارا انار ندارد.»
o «دارا انار دارد .سارا انار ندارد.»
o «دارا انار دارد . سارا انار ندارد.»
- علامت‌های نقطه‌گذاری مزدوج علامت‌هایی هستند که با علامتی دیگر به صورت مزدوج به کار می‌روند. نمونه: کمان به صورت زوجِ کمان باز ( و کمان بسته ) به کار می‌رود.
- هنگام استفاده از آن‌ها باید نکته‌های زیر را رعایت کرد:
- نویسهٔ باز با حرف پیشین فاصله دارد و حرف بعدی بدون فاصله با آن نوشته می‌شود.
- نویسهٔ بسته بدون فاصله با حرف پیشین نوشته می‌شود. حرف بعدی با آن فاصله دارد.
- درست
o «دارا (شخصیت محبوب ما) انار دارد.»
- نادرست
o «دارا(شخصیت محبوب ما) انار دارد.»
o «دارا ( شخصیت محبوب ما) انار دارد.»
o «دارا (شخصیت محبوب ما)انار دارد.»
o «دارا (شخصیت محبوب ما )انار دارد.»
o «دارا ( شخصیت محبوب ما ) انار دارد.»
- شمارهٔ ارجاع پانویس، پس از نقطه قرار می‌گیرد نه قبل از آن. مانند: متن.۱
