این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۹۵ —
| در یکدم اگر هزار جان دست دهد | در حال بخاک قدمی بفروشیم | |||||
*
| بگذشت بر آب چشم همچون جویم | پنداشت کزو مرحمتی می‌جویم | |||||
| من قصهٔ خویشتن بدو چون گویم؟ | ترکست و بچوگان بزند چون گویم | |||||
*
| یاران بسماع نای و[۱] نی جامه دران | ما دیده بجائی متحیر نگران | |||||
| عشق آنِ منست و لهو ازان دگران | من چشم برین[۲] کنم شما گوش بر آن | |||||
*
| یرلیغ ده[۳] ای خسرو خوبان جهان | تا پیش قدت چنگ زند[۴] سرو روان | |||||
| تا کی برم از دست جفای تو قلان | نی شرع محمدست نی یاسهٔ خان[۵] | |||||
*
| من خاک درش[۶] بدیده خواهم رفتن | ایخصم بگوی هرچه خواهی[۷] گفتن | |||||
| چون پای مگس که در عسل سخت شود | چندانکه برانی نتواند[۸] رفتن | |||||
*
| مه را ز فلک بطرف بام آوردن | وز روم کلیسیا بشام آوردن | |||||
| در وقت سحر نماز شام آوردن | بتوان، نتوان ترا بدام آوردن | |||||
*
| در دیده بجای سرمه سوزن دیدن | برق آمده و آتش زده خرمن دیدن | |||||
| در قید فرنگ غل بگردن دیدن | به زانکه بجای دوست دشمن دیدن | |||||
