برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۰۹

— ۱۵۹ —

---

* * *

	در سرای بهم کرده از پس پرده			مباش غره که هیچ آفریده واقف نیست
	از آن بترس که مکنون غیب میداند			گرش بلند بخوانی وگر نهفته یکیست

* * *

	شهی که پاس رعیت نگاه میدارد			حلال باد خراجش که مزد چوپانیست
	وگرنه راعی خلقست زهرمارش باد			که هر چه میخورد او جزیت مسلمانیست

* * *

	صاحب کمال را چه غم از نقص مال و جاه			چون ماه پیکری که برو سرخ و زرد نیست
	مردی که هیچ جامه ندارد باتفاق			بهتر ز جامهٔ که درو هیچ مرد نیست

* * *

	ضرورتست بتوبیخ با کسی گفتن			که پند مصلحت آموز[۱] کاربندش نیست
	اگر بلطف بسر میرود بقهر مگوی			که هرچه سر نکشد حاجت کمندش نیست

* * *

	اگر خود بردرد پیشانی پیل			نه مردست آنکه در وی مردمی نیست
	بنی آدم سرشت از خاک دارد			اگر خاکی نباشد آدمی نیست[۲]

* * *

	در حدود ری یکی دیوانه بود			سال و مه کردی بکوه و دشت گشت
	در بهار و دی بسالی یک دو بار			آمدی در قلب شهر از طرف دشت
	گفت ای آنان که تان آماده بود			گاه قرب و بعد این زرینه طشت (؟)[۳]
	گر شما را با نوائی بد چه شد؟			ور مرا بد بینوائی خود چه گشت؟

---

1. آمیز.
2. در گلستان هم آمده.
3. تجدیدنظر:

   	گفت ای آنان که تان آماده بود			گاه قرب و بعد این زرینه طشت
   	توزی و کتان بگرما پنج و شش			قند زوقاقم بسرما هفت و هشت
   	گر شما را با نوائی بد چه شد؟			ور که ما را بینوائی بُد چه گشت؟