برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۴۴

— ۱۹۴ —

---

	تو نیز بندهٔ آخر ستیز نتوان برد[۱]			خلاف امر[۲] خداوندگار چند کنی

---

	ایکه گر هر سر موئیت زبانی دارد			شکر یک نعمت از انعام خدائی نکنی
	حق چندین کرم و رحمت و رأفت شرطست			که بجای آوری و سست وفائی نکنی
	پادشاهیت میسر نشود روز بخلق[۳]			تا بشب بر دَرِ معبود گدائی نکنی

---

	از من بگوی شاه رعیت نواز را			منت منه که ملک خود آباد میکنی
	و ابله که تیشه بر قدم خویش میزند			بدبخت گو ز دست که فریاد میکنی؟

---

	هر دم زبان مرده همیگوید این سخن			لیکن تو گوش هوش نداری که بشنوی
	دل در جهان مبند که دوران روزگار			هر روز بر سری نهد این تاج خسروی

---

1. ستیزه نتوان کرد، در این خلافی نیست.
2. حکم.
3. در سر خلق.