این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در سیرت پادشاهان
— ۱۷ —
و نزاع برخاست که ده[۱] درویش در گلیمی بخسبند و دو پادشاه در اقلیمی نگنجند
| نیم نانی گر خورد مرد خدا | بذل درویشان کند نیمی دگر | |||||
| ملک اقلیمی بگیرد پادشاه | همچنان در بند اقلیمی دگر | |||||
حکایت
طایفه دزدان عرب بر سر کوهی نشسته بودند و منفذ کاروان بسته و رعیت بُلدان از مکاید ایشان مرعوب و لشکر سلطان مغلوب بحکم آنکه ملاذی منیع[۲] از قله کوهی گرفته[۳] بودند و ملجأ و مأوای خود ساخته مُدبّران ممالک آن طرف در دفع مضرّت ایشان مشاورت همی کردند که اگر این طایفه هم برین نسق روزگاری مداومت نمایند مقاومت ممتنع گردد
| درختی که اکنون گرفتست پای | بنیروی شخصی[۴] براید ز جای | |||||
| وگر همچنان روزگاری هلی | بگردونش از بیخ بر نگسلی | |||||
| سر چشمه شاید گرفتن ببیل | چو پر شد نشاید گذشتن بپیل | |||||
سخن بر این مقرر شد که یکی[۵] بتجسس ایشان برگماشتند و فرصت نگاه میداشتند تا وقتی که بر سر قومی رانده بودند و مقام[۶] خالی مانده تنی چند مردان واقعه دیده جنگ[۷] آزموده را بفرستادند تا در شعب جَبل پنهان شدند شبانگاهی[۸] که دزدان بازآمدند سفر کرده و غارت آورده سلاح از تن بگشادند[۹] و رخت و غنیمت بنهادند نخستین دشمنی که بر[۱۰] سر
