این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب اوّل
— ۲۰ —
سالی دو برین برآمد طایفه اوباش محلت بدو پیوستند و عقد موافقت بستند تا بوقت فرصت وزیر و هر دو پسرش را بکشت و نعمت بی قیاس برداشت و در مغاره دزدان بجای پدر بنشست و عاصی شد ملک دست تحیر بدندان گزیدن گرفت و گفت
| شمشیر نیک از آهن بد چون کند کسی | ||||||
| ناکس بتربیت نشود ای حکیم کس | ||||||
| باران که در لطافت طبعش خلاف نیست | ||||||
| در باغ لاله روید و در[۱] شوره بوم خس | ||||||
| زمین شوره سنبل بر نیارد | درو تخم و عمل[۲] ضایع مگردان | |||||
| نکوئی با بدان کردن چنانست | که بد کردن بجای نیکمردان | |||||
حکایت
سرهنگ‌زاده‌ای را بر در سرای اُغلمش دیدم که عقل و کیاستی و فهم و فراستی زایدالوصف داشت هم از عهد خردی آثار بزرگی در ناصیه او پیدا
| بالای سرش ز هوشمندی | می‌تافت ستاره بلندی | |||||
فی‌الجمله مقبول نظر سلطان آمد که جمال صورت و[۳] معنی داشت و خردمندان گفته‌اند توانگری بهترست نه بمال و بزرگی بعقل[۴] نه بسال ابنای جنس او بر منصب او حسد بردند و بخیانتی متهم کردند و در کشتن او سعی بی‌فایده نمودند
| دشمن چه زند چو مهربان باشد دوست | ||||||
