برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۹۹

در اخلاق درویشان

— ۸۵ —

---

حکایت

پادشاهی بدیده استحقار^[۱] در طایفه درویشان نظر کرد یکی زان میان بفراست بجای آورد و گفت ای ملک ما درین دنیا بجیش از تو کمتریم و بعیش خوشتر و بمرگ برابر و بقیامت بهتر^[۲]

	اگر کشور خدای کامرانست			وگر درویش حاجتمند نانست
	در آنساعت که خواهند این و آن مرد			نخواهند از جهان بیش از کفن برد
	چو رخت از مملکت بربست خواهی			گدایی بهترست از پادشاهی

ظاهر درویشی جامه ژنده است و موی سترده و حقیقت آن دل زنده و نفس مرده

	نه آنکه بر در دعوی نشیند از خلقی[۳]			وگر خلاف کنندش بجنگ بر خیزد
	اگر ز کوه فرو غلطد آسیا سنگی			نه عارفست که از راه سنگ بر خیزد

طریق درویشان ذکرست و شکر و خدمت و طاعت و ایثار و قناعت و توحید و توکل و تسلیم و تحمل هر که بدین صفتها که گفتم موصوفست بحقیقت درویشست وگر^[۴] در قباست. اما هرزه گردی بی نماز

---

1. استخفاف.
2. بهتر انشاءالله.
3. جلفی.
4. اگر چه.