این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در رضا
— ۱۵۵ —
| مع‌القصه چندی ببودم مقیم | برنج و براحت بامید و بیم[۱] | |||||
| دگر[۲] پر شد از شام پیمانه‌ام | کشید آرزومندی خانه‌ام | |||||
| قضا را چنان اتفاق اوفتاد | که بازم گذر بر[۳] عراق اوفتاد | |||||
| شبی سر فرو شد باندیشه‌ام | بدل بر گذشت آن هنر پیشه‌ام | |||||
| نمک ریش دیرینه‌ام تازه کرد | که بودم نمک خورده از دست مرد | |||||
| بدیدار وی در[۴] سپاهان شدم | بمهرش طلبکار و خواهان شدم | |||||
| جوان دیدم از گردش دهر پیر | خدنگش کمان، ارغوانش زریر | |||||
| چو کوه سپیدش سر از برف موی | دوان آبش از برف[۵] پیری بروی | |||||
| فلک دست قوت برو یافته | سر دست مردیش بر تافته | |||||
| بدر کرده گیتی غرور از سرش | سر ناتوانی بزانو برش | |||||
| بدو گفتم ای سرور شیر گیر | چه فرسوده کردت چو روباه پیر؟ | |||||
| بخندید کز روز جنگ تتر | بدر کردم آن جنگجوئی ز سر | |||||
| زمین دیدم از نیزه چو نیستان | گرفته علمها[۶] چو آتش در آن | |||||
| بر انگیختم گرد هیجا چو دود | چو دولت[۷] نباشد تهور چسود؟ | |||||
| من آنم که چون حمله آوردمی | برمح از کف انگشتری بردمی | |||||
| ولی چون نکرد اخترم یاوری | گرفتند گردم چو انگشتری | |||||
| غنیمت شمردم طریق گریز | که نادان کند با قضا پنجه تیز | |||||
| چه یاری کند مغفر و جوشنم | چو یاری نکرد اختر روشنم | |||||
| کلید ظفر چون نباشد بدست | ببازو در فتح نتوان شکست | |||||
