برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۹۹

در رضا

— ۱۵۹ —

---

	توان بر تو از جور مردم[۱] گریست			ولی چون تو جورم کنی چاره چیست؟
	بداور خروش ای[۲] خداوند هوش			نه از دست داور برآور خروش

حکایت

	بلند اختری[۳] نام او بختیار			قوی دستگه بود و سرمایه‌دار
	بکوی گدایان درش خانه بود			زرش همچو گندم بپیمانه بود
	هم او را در آن بقعه زر بود و مال			دگر تنگدستان برگشته حال[۴]
	چو درویش بیند توانگر بناز			دلش بیش سوزد بداغ نیاز
	زنی جنگ پیوست با شوی خویش			شبانگه چو رفتش تهیدست پیش
	که کس چون تو بدبخت و درویش[۵] نیست			چو زنبور سرخت بجز[۶] نیش نیست
	بیاموز مردی ز همسایگان			که آخر نیم قحبهٔ رایگان
	کسانرا زر و سیم و ملکست و رخت			چرا همچو ایشان نهٔ نیکبخت؟
	برآورد صافی دل صوف پوش			چو طبل از تهیگاه حالی[۷] خروش
	که من دست قدرت ندارم بهیچ			بسرپنجه دست قضا بر مپیچ
	نکردند در دست من اختیار			که مر[۸] خویشتن را کنم بختیار
	یکی پیر درویش در خاک کیش			نکو گفت با همسر زشت خویش[۴]
	چو دست قضا زشت رویت سرشت			میندای گلگونه بر روی زشت
	که حاصل کند نیکبختی بزور؟			بسرمه که بینا کند چشم کور؟

---

1. هر کس.
2. خروشد.
3. یکی در عجم.
4. در بعضی نسخه‌ها این بیت نیست.
5. بدبخت درویش.
6. جز این.
7. خالی.
8. من.