این برگ همسنجی شدهاست.
— ۱۳۴ —
تو خطائی بچهٔ، از تو خطا نیست عجب | کانکه از اهل صوابند خطا نیز کنند | |||||
گر رود نام من اندر دهنت باکی نیست | پادشاهان بغلط یاد گدا نیز کنند | |||||
سعدیا گر نکند یاد تو آن ماه مرنج | ما که باشیم که اندیشهٔ ما نیز کنند؟ |
۲۵۱– ب
اگر تو برشکنی دوستان سلام کنند | که جور قاعده باشد که بر غلام کنند | |||||
هزار زخم پیاپی گر اتفاق افتد | ز دست دوست نشاید که انتقام کنند | |||||
بتیغ اگر بزنی بیدریغ و برگردی | چو روی باز کنی بازت احترام کنند | |||||
مرا کمند میفکن که خود گرفتارم | لَویشه بر سر اسبان بدلگام کنند | |||||
چو مرغ خانه بسنگم بزن که بازآیم | نه وحشیم که مرا پایبند دام کنند | |||||
یکی بگوشهٔ چشم التفات کن ما را | که پادشاهان گه گه نظر بعام کنند | |||||
که گفت در رخ زیبا حلال نیست نظر؟ | حلال نیست که بر دوستان حرام کنند | |||||
ز من بپرس که فتوی دهم بمذهب عشق | نظر بروی تو شاید که بر دوام کنند | |||||
دهان غنچه بدرّد نسیم باد صبا | لبان لعل تو وقتی که ابتسام کنند | |||||
غریب مشرق و مغرب بآشنائی تو | غریب نیست که در شهر ما مقام کنند | |||||
من از روی تو نپیچم که شرط عشق آنست | که روی در غرض و پشت برملام کنند | |||||
بجان مضایقه با دوستان مکن سعدی | که دوستی نبود هر چه ناتمام کنند |
۲۵۲– ط
نشاید که خوبان بصحرا روند | همه کس شناسند و هر جا روند | |||||
حلالست رفتن بصحرا ولیک | نه انصاف باشد که بی ما روند | |||||
نباید دل از دست مردم ربود | چو خواهند جائی[۱] که تنها روند |
- ↑ وقتی.