این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۶۵ —
| آنرا که مراد دوست باید | گو ترک مراد خویشتن گیر | |||||
| سعدی چو اسیر عشق ماندی | تدبیر تو چیست ترک تدبیر | |||||
۳۰۵– ط
| از همه باشد بحقیقت گزیر | وز تو نباشد که نداری نظیر | |||||
| مشرب شیرین نبود بی زحام | دعوت منعم نبود بی فقیر | |||||
| آن عرقست از بدنت یا گلاب | آن نفسست از دهنت یا عبیر | |||||
| بذل تو کردم تن و هوش و روان | وقف تو کردم دل و چشم و ضمیر | |||||
| دل چه بود؟ جان که بدو زنده‌ام | گو بده ایدوست که گویم بگیر | |||||
| راحت جان باشد از آن قبضه تیغ | مرهم دل باشد از آن جعبه تیر | |||||
| درد نهانی بکه گویم که نیست | باخبر از درد من الّا خبیر | |||||
| عیب کنندم که چه دیدی درو؟ | کور نداند که چه بیند بصیر | |||||
| چون نرود در پی صاحب کمند | آهوی بیچاره بگردن اسیر | |||||
| هر که دل شیفته دارد چو من | بس که بگوید سخن دلپذیر | |||||
| نالهٔ سعدی بچه دانی خوشست؟ | بوی خوش آید چو بسوزد عبیر | |||||
۳۰۶– ب
| ای پسر دلربا وی قمر دلپذیر | از همه باشد گریز وز تو نباشد گزیر | |||||
| تا تو مصور شدی در دل یکتای من | جای تصور نماند دیگرم اندر ضمیر | |||||
| عیب کنندم که چند در پی خوبان روی | چون نرود بنده‌وار هر که برندش اسیر | |||||
| بستهٔ زنجیر زلف زود نیابد خلاص | دیر برآید بجهد هر که فرو شد بقیر | |||||
| چون تو بتی بگذرد سروقدِ سیم‌ساق | هر که درو ننگرد مرده بود یا ضریر | |||||
| گر نبرم ناز دوست کیست که مانند اوست | کبر کند بی‌خلاف هر که بود بی‌نظیر | |||||
