برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۹۴

---

۳۸۴

خیام

 

---

۴۵۶ – ۲۹۸ حج

	چندانکه نظر کنند صاحب نظران،			در عالم خاک از کران تا بکران،
	حاصل ز جهان بیوفا چیزی نیست؛			الّا می ناب و عارض خوش پسران.

۴۵۷ – ۱۱ حج – ۲۴۶ رز – ۱۲۴ بو

	چون حاصل آدمی درین شورستان			جز خوردن غصّه نیست با کندن جان؛
	خرّم دل آن کزین[۱] جهان زود برفت،			آسوده[۲] کسی که خود نیامد بمیان[۳].

۴۵۸ – ۱۸۴ حج

	در خود نگر و هدایت دوست ببین،			در هرچه نظر کنی همه اوست؛ ببین،
	تو دیده نداری که ببینی او را؛			ورنه ز سرت تا بقدم اوست؛ ببین.

۴۵۹ – ۱۹۸ حج – ۲۴۷ رز

	در دامن این چرخ نو انگیز کهن			با دوست دو[۴] سر ز یک گریبان بر کن.
	دستی که زمانه را نه سر یافت نه بن،			کوته مکن از می که درازست سخن.

۴۶۰ – ۱۲۵ بو

	درویش، ز تن جامهٔ صورت برکن؛			تا در ندهی بجامهٔ صورت تن.
	رو کهنه گلیم فقر بر دوش افکن؛			در زیر گلیم کوس سلطانی زن.

۴۶۱ – ۲۴ نز

	رفتم که درین منزل بیداد بدن،			در دست نخواهد بجز از باد بدن.
	آنرا باید بمرگ من شاد بدن؛			کز دست اجل تواند آزاد بدن.

۴۶۲ – ۵۱ و ۱۲۷ حج – ۲۰۰ کم – ۲۴۸ رز – ۸ نز

	روزی[۵] که گذشتست ازو یاد مکن،			روزی[۶] که نیامدست فریاد مکن،
	بر رفته و ناآمده[۷] بنیاد منه[۸]،			حالی خوش باش،[۹] عمر بر باد مکن.

---

1. رز – آنکه زین.
2. رز واسوده.
3. رز و بو – به بجهان.
4. رز – تو.
5. نز – از دی.
6. کم و رز و نز – فردا.
7. کم و رز و نز – بر نامده و گذشته.
8. کم و رز و نز – مکن.
9. کم – خوش باش کنون و.