این برگ نمونهخوانی شده ولی هنوز همسنجی نشدهاست.
۳۹۶
خیام
۵۴۰ – ۳۲۶ حج – ۲۲۴ کم – ۲۹۸ رز
با من[۱] تو هر آنچه گوئی از دین[۲] گوئی، | پیوسته مرا ملحد و بیدین گوئی، | |||||
من خود مقرم بدانچه هستم[۳]؛ | لیکن انصاف بده ترا رسد کاین[۴] گوئی؟!. |
۵۴۱ – ۱۴۸ بو
بر رهگذرم هزار جا دام نهی، | گوئی که «بگیرمت اگر گام نهی» | |||||
یک ذرّه ز حکم تو جهان خالی نیست؛ | حکمم تو کنیّ و عاصیم نام نهی؟!. |
۵۴۲ – ۹۴ کم – ۲۹۹ رز – ۶ مو – ۱۴۶ بو
بر سنک زدم دوش سبوی کاشی– | سرمست بدم که کردم[۵] این اوباشی– | |||||
با من بزبان حال میگفت سبو[۶]: | «من چون تو بدم تو نیز چون من باشی!» |
۵۴۳ – ۱۳ نز
بر شاخ امید اگر بری یافتمی؛ | هم رشتهٔ خویش را سری یافتمی. | |||||
تا چند؟.. ز تنگنای زندان وجود | ایکاش سوی عدم دری یافتمی!... |
۵۴۴ – ۲۹ کم – ۳۰۰ نز
بر کوزه گری پریر کردم گذری؛ | از خاک همی نمود هردم هنری. | |||||
من دیدم، اگر ندید هر بیبصری، | خاک پدرم[۷] در کف هر کوزه گری. |
۵۴۵ – ۲۹۱ حج
برگیر ز خود حساب؛ اگر باخبری، | کاول تو چه آوردی و آخر چه بری؟ | |||||
گوئی «نخورم باده که میباید مرد» | میباید مرد؛ اگر خوری ور نخوری! |
۵۴۶ – ۱۴ حج – ۳۰۱ رز
پیری دیدم بخانهٔ خمّاری، | گفتم «نکنی ز رفتگان اخباری؟» | |||||
گفتا «می خور که همچو ما بسیاری | رفتند و یکی[۸] باز نیامد باری» |