بر خلاف آن رفتار کند نمک بحرام و نمک نشناس نامیده میشود.
دست بی‌نمک دست بی خیر و برکت است و در اصطلاح هرچه نمک ندارد لوس و بیمزه است مثل صورت بی نمک. همچنین مانند مقدسین به نمک قسم میخورند و نفرین میکنند چنانکه میگویند: نمکم بگیردت یا نمکم بزندت[۱].
میگویند کیومرث یا یکی از پادشاهان قدیم ایران نمک را پیدا کرد باین ترتیب که در بیابان بجای ظرف، گوشت شکار را روی تخته سنگی برایش آوردند، وقتی چشید آنرا خوشمزه تر از معمول یافت و پی برد که آن سنگ از نمک بوده که خوراک را روی آن گذاشته بودند و از آن زمان استعمال نمک در خوراکها مرسوم میشود. این پیش آمد را گمان کرده‌اند که خدا فراهم کرده تا بنده هایش استعمال نمک را فراگیرند. بحساب ابجد نمک و علی هرکدام «۱۱۰» میشوند و شاید نمک باین مناسبت مقدس شده باشد.
سرکه انداختن آمد نیامد دارد[۲].
باران نیسان که هفتاد روز بعد از نوروز میآید، روی سر کسی ببارد موی سر را پرپشت میکند و اگر به ناخوش بدهند شفا مییابد.
- ↑
نخست آزاده رامین خورد سوگند به یزدانی که گیتی را خداوند بماه روشن و تابنده خورشید به فرخ مشتری و پاک ناهید به نان و به نمک به دین یزدان بروشن آتش و جان سخن دان (ویس ورامین)
- ↑ بطور کلی آمد نیامد دامنهٔ وسیع دارد ممکن است از کاشتن گیاه‌ها یا نگاهداری جانوران و یا اشخاص و هر کاری که شروع میکنند برای برای یکنفر خوب باشد «بیاید» و برای دیگری بد باشد و باو «نیاید» و آنهم پس از آزمایش معلوم میشود.
