غلطهای تازه
زبان پارسی که قرنها بدست کسانی بوده که آن را خوار داشته و نکو دانستن آن را هنری واژه ناخوانا نمی شمارده‌اند از اینجا غلطهای انبوهی بر آن زبان راه یافته. این غلطها بجای خود پس از دوره مشروطه که راه کتابها و نوشته‌های اروپایی بایران باز شده و کسانی بترجمه آنها برخاسته‌اند از این راه نیز یک رشته غلطهای دیگر زبان فارسی در آمده و این غلطهاست که ما تازه مینامیم.
اگرچه غلط چه تازه و چه کهنه عیب یکزبان است و باید بتصحیح آنها کوشید ولی چون این غلطهای تازه زشت تر و زیبنده تر است و کتابها و نوشته های امروز ما را فرا گرفته اینست که ما در مجله جایی برای گفتگو از این کلمات باز می کنیم که از جمله یادداشتهای آقای کسروی را در این پاره چاپ نموده و اگر دیگران نیز یادداشتهایی فرستادند با نظر آقای کسروی چاپ خواهیم کرد:
۱- سیت یا سگز یا سگ[۱]
در زمان هخامنشیان و پیش از ایشان مردمی به نام «سگز» یا «سکث» در پیرامون ایران می زیسته‌اند. این مردم بسیار انبوه بوده و بیشتر بتاراج و تاخ و تاز می‌پرداخته‌اند.[۲] چنانکه داستان تاختهای ایشان در آسیا و اروپا در
- ↑ چون واژه ناخوانا این ؟ آخر ها بمناسبت پیدا شدن دو لحه از داریوش کلمه سیت در روزنامهها تکرار شده و آنرا نام مردمی از ترکان پنداشته اند اینست که پیش از همه یادداشت این کلمه را چاپ میکنیم تا رفع اشتباه از مردم شده بدانند که درست کلمه و معنی آن چیست.
- ↑ از جمله در آن زمان پادشاهی هوخشتر پادشاه ماد بود که دسته های انبوهی از آن مردم از راه شمال بایران آمده در آذربایجان و شمال ایران تاخت و تاراج بسیار کردند و بیست و هشت سال در آن سرزمینها بودند تا هوخشتر با تدبیر بیرونشان راند. بعقیده برخی مورخان باستان مردم مسگت که در آن سوی رود ارس نشیمن داشته اند و کوروش پادشاه معروف هخامنشی در جنگ با ایشان کشته شد نیز دسته ای از سکان یا سگزان بوده‌اند.
