و اگر به افراط خوری زشت باشد و چون در خانۀ میزبان روی جایی نشین که جای تو باشد و اگر چه خانۀ آشنایان بود و ترا گستاخی نباشد و در آن خانه بر سر نان و بر سر نبیذ کار افزایی مکن و با چاکران میزبان مگوی که: ای فلان، آن طبق و آن کاسه فلان جای نه، یعنی من از خانه‌ام، مهمان فضول مباش و ساز کاسه و خوانچۀ مردمان مکن و چاکران خویش را نواله مده، که گفته‌اند: اَلزّلةُ ذِلةٌ[۱] و مست خراب مشو، چنان کن که در راه که روی کسی مستی تو نداند، چنان مست مشو که از چهرۀ آدمیان بگردی؛ مستی بخانۀ خویش کن، اگر فی المثل یک قدح نبیذ خورده باشی و چاکران تو صذ گناه بکندد کس را ادب فرمای کردن، اگرچه مستوجب ادب باشند، که هیچ کس آن از روی ادب نشمارذ، گویند عربدۀ می‌گویی؛ هرچه خواهی نبیذ تا خورده می‌کن، دانند که آن قصدی است، نه معربذی است، که از مست همه چیزی بعربده شمارند، چنانکه گفته‌اند: اَلجُنونُ فُنُونٌ، عربده همه انواعست: بسیار دست زدن و پای کوفتن و خندیدن و گریه (ص ۶۸) کردن و سروذ گفتن و نقل خوردن و سخن گفتن و خاموش بوذن و بسیار تقرّب و خدمت کردن، این همه عربده است با جنون[۲]، پس ازین هرچه گفتم پرهیز کن و بیش هیچ بیگانه مست و خراب مشو، مگر پیش عیالان و بندگان خویش و اگر از مطربان سماعی خواهی همه راه های سبک مخواه، تا برعنایی و مستی منسوب نباشی، هرچند که جوانان را راههای سبک خوش آید و خواهند و زنند و فرمایند.
برگه:Qabus nama.pdf/۱۰۳
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
۵۳
