این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۱۲۴
| می خور که مدام راحت روح تو است | ||||||
| آسایش جان و دل مجروح تو است | ||||||
| طوفان غم ار بگیرد از پیش و پست | ||||||
| در باده گریز کشتی نوح تو است | ||||||
۱۲۵
| می ده که دل ریش مرا مرهم اوست | ||||||
| سودا زدگان عشق را همدم اوست | ||||||
| پیش دل من خاکِ یکی جرعه به است | ||||||
| از چرخ که کاسهٔ سر عالم اوست | ||||||
۱۲۶
| می گرچه بشرع زشت نامست خوشست | ||||||
| چون بر کف ساقی غلامست خوشست | ||||||
| تلخست و حرامست خوشم می‌آید | ||||||
| دیریست که تا هرچه حرامست خوشست | ||||||
