برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۱۰۳

	همانگه در دژ گشادند باز			بدید آشکارا ندانست راز
	نگر تا سخن گوی دهقان چه گفت			که راز دل آن دید کو دل نهفت
	مرا و ترا بندگی پیشه باد			ابا پیشه مان نیز اندیشه باد
	به نیک و ببد هر چه شاید بدن			بباید همی داستانها زدن		۹۷۰
	چو دژدار با قارن رزم جوی			یکایک بباره نهادند روی
	یکی بدسگال و یکی ساده دل			سپهبد بهر چاره آماده دل
	به بیگانه بر مهر خویش نهاد			بداد از گزافه سر و دژ بباد
	چنین گفت با بچه جنگی پلنگ			که ای پرهنر بچة تیز چنگ
	ندانسته در کار تندی مکن			بیندیش و بنگر زسر تا ببن		۹۷۵
	بگفتار شیرین بیگانه مرد			بویژه بهنگام ننگ و نبرد
	پژوهش نمای و بترس از کمین			سخن هرچه باشد بژونی ببین
	نگر تا یکی مهتر تیر مغز			پزوهش چو ننمود در کار نغز
	زنیرنگ دشمن نکرد ایچ یاد			حصاری بدآن گونه بر باد داد
	چو شب تیره شد قارن رزم خواه			درفشی برافراخت چون گرد ماه		۹۸۰
	خروشید و بنمود یکیک نشان			بشیروی و گردان گردنکشان
	چو شیروی دید آن درفشی کیان			همی روی بنهاد زی پهلوان
	دو حصن بگرفت و اندر نهاد			سرانرا ز خون بر سر افسر نهاد
	بیک دست قارن بیک دست شیر			بسر بر زتیغ آتش و آب زیر
	چو خورشید بر تیغ گنبد رسید			نه آئین دژ بد نه دژبان پدید		۹۸۵
	یکی دود دیدی سر اندر سحاب			نه دژ بود پیدا نه کشتی بر آب
	درخشیدن آتش و باد خاست			خروشی سواران و فریاد خاست
	چو خورشید تابان ز بالا بگشت			همان دژ نمود و همان پهن دشت
	بکشتند ازیشان ده و دو هزار			همی دود از آتش برآمد چو قار
	همه رود دریا شده قیره گون			همه روی سحرا شده جوی خون		۹۹۰

۹۹