برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۱۶۰

	نهنگ دژم بر کشیدی از آب			همان از هوا تیز پرّان عقاب		۱۱۸۰
	زمین گشت بی مردم و چار پای			چهانی مر او را سپردند جای
	چو دیدم که اندر جهان کس نبود			که با او همی دست یارست سود
	بزور جهاندار یزدان پاک			بیفگندم از دل همه ترس و باک
	میانرا ببستم بنام بلند			نشستم برین پیل پیکر سمند
	بزین اندرون گرزهٔ گاو سر			ببازو کمان و بگردن سپر		۱۱۸۵
	برفتم بسام نهنگ دژم			مرا تیز چنگ و ورا تیز دم
	مرا کرده پدرود هر کس که دید			که بر اژدها گرز خواهم کشید
	رسیدمش دیدم چو کوه بلند			کشان موی سر بر زمین چون کمند
	زبانش بسان درختی سیاه			ز فر باز کرده فگنده براه
	چو دو آبگیرش پر از خون دو چشم			مرا دید غرّید و آمد بخشم		۱۱۹۰
	گمانی چنان بردم ای شهریار			که دارد مگر آتش اندر کنار
	جهان پیش چشمم چو دریا نمود			به ابر سیه بر شده تیره دود
	ز بانگش لرزید روی زمین			ز زهرش زمین شد چو دریای چین
	بَرو بر زدم بانگ بر سان شیر			چنان چون بود کار مرد دلیر
	یکی تیر الماس پیکان خدنگ			بچرخ اندرون راندم بی درنگ		۱۱۹۵
	بسوی زفر کردم این تیر رام			بدآن تا بدوزم زبانش بکام
	چو شد دوخته یک کران از دهانش			بماند از شکفتی ببیرون زبانش
	هم اندر زمان دیگری همچنان			زدم بر دهانش بپیچید از آن
	سهدیگر زدم بر میان زفرش			برآمد همی جوش خون از جگرش
	چو تنگ اندر آورد با من زمین			بر آمیختم این گاو سر گرز کین		۱۲۰۰
	بنیروی یزدان گیهان خدای			برانگیختم پیلتن را ز جای
	زدم بر سرش گرزهٔ گاو چهر			برو کوه بارید گفتی سپهر
	شکستم سرش چون سر ژنده پیل			فرو ریخت رو زهر چون رود نیل
	بزخمی چنان شد که دیگر نخاست			ز مغزش زمین گشت با کوه راست

۱۵۶