برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۱۶۷

	عروس از بمهر اندرون همچو اوست			سزد گر برآیند هر دو زپوست
	یکی روی از آن بچّة اژدها			مرا نیز بنمای وبستان بها
	مگر دیدن او پسند آیدم			وگفتار او سردمند آیدم
	بدو گفت سیندخت اگر پهلوان			کند بنده را شاد وروشن روان
	چماند بکاخ من اندر سمند			سرم بر شود بآسمان بلند		۱۳۵۵
	بکابل چو تو شهریار آوریم			همه پیش تو جان نثار آوریم
	لب سام سیندخت پر خنده دید			همه بیخ کین از دلش کنده دید
	بخنده بدو گفت سام دلیر			کز اندیشه دلرا مکن هیچ سیر
	برآید بکام تو این کار زود			چو بشنید سیندخخت پوزش نمود
	بیآمد از آن جایگاه شادکام			زخ از خرّمی گشته یاقوت فام		۱۳۶۰
	نوندی دلاور بکردار باد			برافگند ومهراب را مژده داد
	کز اندیشة بد مکن یاد هیچ			دل شاد کن کار مهمان بسیچ
	من اینک پس نامه اندر دمان			بیآیم نجویم بره بر زمان
	دوم روز چون چشمة آفتاب			بجنبید وبیدار شد سر زخواب
	گرانمایه سیندخت بنهاد روی			بنزدیک سالار دیهیم جوی		۱۳۶۵
	روارو درآمد بدرگاه سام			مه بانوان خواندندش بنام
	بیآمد بر سام وبردش نماز			سخن گفت با او زمانی دراز
	بدستورئ بازگشتن بجای			دن شادمان پیش کابل خدای
	دگر ساختن کار مهمان نو			ببردن بمهراب پیمان نو
	ورا سام یل گفت بر گرد ورو			بگو آنچه دیدی بمهراب گو		۱۳۷۰
	سزاوار او خلعت آراستند			زگنج آنچه پرمایه تر خواستند
	هم از بهر مهراب وسیندخت باز			هم از بهر رودابة مهر ساز
	بکابل دگر سامرا هر چه بود			زکاخ وزباغ وزکشت ودرود
	واز چارپایان دوشیدنی			زگستردنی وزپوشیدنی
	بسیندخت بخشید دستش بدست			گرفت ویکی نیز پیمان ببست		۱۳۷۵

۱۶۳