برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۲۳

	گرفتن نیارست وبستن کسی			وزآنپس ندیدند خستن کسی		۲۰
	همان بد که تنگی بد اندر جهان			شده خشک وتشنه گیارا دهان
	نیآمد همی زآسمان آب ونم			همی برکشیدند نان با درم
	دو لشکر بدین گونه بر پنج ماه			برو اندر آورده روی سپاه
	بکردند هر روز جنگ گران			که روز یلان بود ورزم سران
	زتنگی چنان شد که چاره نماند			زلشکر همی پود وتاره نماند		۲۵
	سخن رفت شان یک بیک همزبان			که از ماست بر ما بد آسمان
	زهر دو سپه خاست فریاد وغو			فرستاده آمد بنزدیک زو
	که از بهر ما زین سرای سپنج			نیآمد بجز درد واندوه ورنج
	بیآ تا ببخشیم روی زمین			سرائیم بر یکدگر آفرین
	سر نامداران تهی شد زجنگ			زتنگی نبد روزگار درنگ		۳۰
	برآن بر نهادند یکسر سخن			که در دل ندارند کین کهن
	ببخشند گیتی برسم وبداد			زکار گذشت نیآرند یاد
	زجیحون همی تا سر مرز روم			از آن بخش گیتی به آباد وبوم
	روا رو چنین تا بچین وختن			سپردند شاهی بر آن انجمن
	زمرز کجا رسم خرگاه بود			ازو زال را دست کوتاه بود		۳۵
	وزین روی ترکان نجویند راه			چنین بخش کردند تخت وکلاه
	سوی پارس لشکر برون راند زو			کهن بود ولیکن جهان کرد نو
	سوی زابلستان بشد زال زر			جهانی گرفتند یکسر ببر
	پر از غلغل ورعد شد کوهسار			زمین شد پر از رنگ وبوی ونگار
	جهان چو عروسی رسیده جوان			پر از چشمه وباغ وآب روان		۴۰
	چو مردم ندارد نهاد پلنگ			نگردد زمانه برو تار وتنگ
	مهانرا همه انجمن کرد زو			بدادار بر آفرین خواند نو
	فراخی که از تنگی آمد پدید			جهان آفرین داشت آنرا کلید
	بهر سو یکی جشنگه ساختند			دل از کین ونفرین بپرداختند

۲۱۹