برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۸۸

باز آمدن کاؤس بایران زمین و گسی کردن رستم را

	چو کاؤس در شهر ایران رسید			زگرد سپه شد جهان ناپدید
	بر آمد همی تا بخورشید جوش			زن ومرد شد پیش او با خروش
	همه شهر ایران بیآراستند			می ورود ورامشگران خواستند		۹۵۵
	جهان سر بسر نو شد از شاه نو			از ایران بر آمد یکی ماه نو
	چو بر تخت بنشست پیروز وشاد			در گنجهای کهن بر کشاد
	زهر جای روزی دهانرا بخواند			بدیوان دینار دادن نشاند
	بر آمد خروش از در پیلتن			بزرگان لشکر شدند انجمن
	همه شادمان نزد شاه آمدند			بر نامور تختگاه آمدند		۹۶۰
	تهمتن بیآمد بسر بر کلاه			نشست از بر تخت نزدیک شاه
	همی خواست دستوری از تاجور			که تا باز گردد سوی زال زر
	سزاوار او شهریار زمین			یکی خلعت آراست با آفرین
	یکی تخت پیروزهٔ میش سار			یکی خسروی تاج گوهر نگار
	یکی دست زربفت شاهنشهی			یکی باره وطوق با فرّهی		۹۶۵
	صد از ماه رویان بزرّین کمر			صد از مشک مویان با زیب وفر
	صد اسپان بزرّین وسیمین ستام			صد استر سیه موی وزرّین لگام
	همه بارشان دیبهٔ خسروی			زرومی وچینی واز پهلوی
	ببرند دینار صد بدره نیز			زرنگ وزبوی وزهر گونه چیز
	زیاقوت جامی پر از مشکناب			زپیروزه دیگر یکی پر گلاب		۹۷۰
	نبشته یکی نامهٔ بر حریر			زمشک ومی وعنبر وعود وقیر
	سپردش بسالار گیتی فروز			بنوئی همه کشور نیمروز
	جنان کز پس عهد کاؤس شاه			نباشد بر آن تخت کسرا کلاه
	وز آنپس برو آفرین کرد شاه			که بی تو مبیناد کس هور و ماه
	دل نامداران بتو گرم باد			روانت پر از شرم وآزرم باد		۹۷۵

۲۸۴