برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۹۶

	بکین جستن از دشت آوردگاه			برآرم بخورشید گرد سپاه
	از آن انجمن کس ندارم بممرد			کجا جست بازنده با من نبرد
	بفرمود تا قارن رزم جوی			زپهلو بدشت اندر آورد روی
	سراپردة شاه بیرون کشید			درفش همایون بهامون کشید		۸۰۵
	همی رفت لشکر گروها گروه			چو دریا بجوشید هامون و کوه
	چندان تیره شد روز روشن زگرد			تو گفتی که خورشید شد لاجورد
	زلشکر برآمد سراسر خروش			همی کر شده مردم تیز گوش
	خروشیدن تازی اسپان زدشت			زبانگ تبیره همی برگذشت
	زلشکر گه پهلوان بر دو میل			کشیده دو رویه رده ژنده پیل		۸۱۰
	از آن شصت بر پشت شان تخت زر			بزر اندرون چند گونه گهر
	چو سیصد بنه بر نهادند باز			چو سیصد همان از در کارزار
	همه زیر برگستوان اندرون			نبدشان بجز چشم از آهن برون
	سراپردة شاه بیرون زدند			ز تمیشه لشکر بهامون شدند
	سپهدار چون قارن کینه دار			سواران جنگی چو سیصد هزار		۸۱۵
	همه نامداران و جوشن وران			برفتند با گرزهای گران
	دلیران یکایک چو شیر ژیان			همه بسته بر کین ایرج میان
	به پیش اندرون کاویانی درفش			بچنگ اندرون تیغ های بنفش
	منوچهر با قارن پیلتن			برون آمد از بیشة نارون
	بیآمد به پیش سپه برگذشت			بیآراست لشکر برآن پهن دشت		۸۲۰
	چپ لشکرشرا بگرشاسپ داد			ابر میمنه سام یل با قباد
	رده برکشیدند هر دو سپاه			منوچهر با سرو در قلب گاه
	همی تافت چون مه میان گروه			و یا مهر تابان برافراز کوه
	سپهکش چو قارن ممبارز چو سام			همی برکشیدند حسام از نیام
	طلایه به پیش اندرون چون قباد			کمینور چو گرد تلیمان نژاد		۸۲۵
	یکی لشکر آراسته چون عروس			بشیران جنگی و آوای کوس

۹۲