این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۱۰۸
ترانه‌های خیام
۱۲۷
| ایام زمانه از کسی دارد ننگ، | ||||||
| کو در غم ایام نشیند دلتنگ؛ | ||||||
| می خور تو در آبگینه با نالهٔ چنگ، | ||||||
| ز آن پیش که آبگینه آید بر سنگ! | ||||||
۱۲۸
| ✽ از آمدن بهار و از رفتن دی، | ||||||
| اوراق وجود ما همی گردد طی؛ | ||||||
| می خور، مخور اندوه، که گفته‌است حکیم: | ||||||
| غمهای جهان چو زهر و تریاقش می. | ||||||
۱۲۹
| زان پیش که نام تو ز عالم برود | ||||||
| می خور، که چو می بدل رسد غم برود؛ | ||||||
| بگشای سر زلف بتی بند ز بند، | ||||||
| زان پیش که بند بندت از هم برود! | ||||||
۱۳۰
| ✽ ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم، | ||||||
| وین یکدم عمر را غنیمت شمریم؛ | ||||||
| فردا که ازین دیر کهن در گذریم | ||||||
| با هفت هزار سالگان سر بسریم. | ||||||
