برگه:TaranehayeKhayyam.pdf/۱۱۲

---

۱۱۲

ترانه‌های خیام

---

۱۴۳

		عمرت تا کی بخود پرستی گذرد،
		یا در پی نیستی و هستی گذرد؛
		می خور. که چنین عمر که غم در پی اوست
		آن به که بخواب یا بمستی گذرد.

پایان